خيلى ها به دنبال اين هستند كه كسى آنان را موعظه كند و پند بدهد، موعظه دل را زنده مى كند و انسان را از خواب غفلت بيدار مى نمايد، اين سخن تو چقدر حكيمانه است: "هر چيزى كه به چشم مى آيد در آن، پند و موعظه اى براى تو نهفته است".
آرى، هر نگاهى كه در آن پندآموزى نباشد، نگاهى بيهوده است، مؤمن به هر چه مى نگرد از آن عبرت مى گيرد، هر آنچه در اطراف او وجود دارد به نوعى با او سخن مى گويد و با زبان بى زبانى پيامى را براى او بازگو مى كند.
وقتى مؤمن به رودخانه طغيان كرده نگاه مى كند، چه مى بيند، آب آن رودخانه، گل آلود است و به رنگ خاك است ولى همان آب گل آلود وقتى به دريا مى ريزد زلال مى شود و دل هر بيننده اى را مجذوب زيبايى خود مى كند. دل ما هم همين طور است، در زندگى جوش و خروش دائمى داريم، همه وجودمان خروش و حركت و اضطراب شده است، وقتى ما به درياى ياد خدا مى افتيم، آرام مى شويم همچون آن سيل كه چون به دريا مى رسد، آرام و زلال مى شود.
مؤمن وقتى به ستارگان نگاه مى كند به فكر فرو مى رود كه چرا ستارگان اين قدر زيبا هستند؟ وقتى محيط اطراف ستارگان سياه و تاريك است اين ستارگان جلوه نمايى دارند، ولى در روز كه تمام آسمان روشن است اصلا ستارگان به چشم نمى آيند. در روزگارى كه امام زمان(عليه السلام) در پس پرده غيبت است، اگر كسى پاك بماند، زيبايى دل انگيزى دارد. در روزگار غيبت، ارزش مؤمن خيلى زياد است، زيرا او در اوجِ سياهى ها و فتنه ها، راه صحيح را برگزيده است و در صراط مستقيم گام برمى دارد و هرگز وسوسه ها او را فريب نمى دهد، براى همين است كه نور مؤمن در روزگار غيبت، عظمت بسيار زيادى دارد.
آنچه در اينجا نوشتم دو مثال بود، آرى، مؤمن به هر چه مى نگرد از آن پندى مى گيرد و اين گونه است كه از غفلت نجات پيدا مى كند و همواره در مسير صحيح قرار مى گيرد.