خيلى ها مى گويند: "وقت طلاست"، اين يك "ضرب المثل" است، ولى اگر دقّت كنم متوجّه مى شوم كه وقت از طلا هم بيشتر ارزش دارد، زيرا اگر من طلايى را از دست بدهم دوباره مى توانم با تلاش و كوشش، آن را به دست بياورم، ولى اگر گنجينه وقت خود را تلف كردم، هرگز نمى توانم آن را به دست بياورم.
مدت عمر من، محدود است، بايد از اين فرصت هايى كه دارم كمال استفاده را ببرم و از آن براى رستگارى و سعادت خود بهره بگيرم، اگر بخواهم براى هر چيزى كه توجّه مرا جلب مى كند وقت بگذارم از كار اصلى خود باز مى مانم، اكنون تو برايم چنين مى گويى: "مسلمانِ خوب كسى است كه از بيهوده ها دورى مى كند".
در اين سخن ارزشمند، راه سعادت و موفقيّت را بازگو نمودى، انسان هاى موفّق كسانى بوده اند كه وقتى تصميم به انجام كارى گرفته اند به هزاران كار ديگر "نه" گفته اند زيرا ظرفيّت و استعداد انسان محدود است، كسى كه هدف او بندگى خداست، از هر كارى كه در راستاى بندگى خدا نيست، دورى مى كند، او كارى را كه در مسير بندگى خدا نيست، بيهوده مى بيند و به سمت آن، ميل پيدا نمى كند.
كسى كه به اين سخن تو عمل كند، نصف راه سعادت را پيموده است. چقدر زيبا گفته اند كه بايد ابتدا دل را از تيرگى ها پاك كرد و سپس زيبايى ها را به آنجا فراخواند، كسى كه به سمت چشمه اى مى رود تا آب گوارا بياورد، بايد ابتدا ظرف خود را از آلودگى ها پاك كند و سپس در آن، آب گوارا بريزد.
قرآن در آيه 3 سوره مؤمنون در اين باره سخن گفته است و يكى از ويژگى مهم مؤمنان را "دورى از بيهودگى" بيان كرده است. آرى، مؤمن در زندگى به دنبال هدفى مشخّص است و آن هدف، رضايت خداست، همه كارهاى خود را با توجّه به آن هدف مى سنجد، از گناهان دورى مى كند، زيرا مى داند گناه، او را از هدف دور مى كند.
انسانى كه در زندگى هدف بزرگى ندارد، به بيهودگى رو مى آورد، خودش هم احساس بيهودگى مى كند. فرهنگ غرب از جهت مادى به انسان همه چيز مى دهد، امّا انسان را به پوچى مى رساند، براى همين است كه روز به روز، آمار خودكشى در غرب بيشتر مى شود. مؤمن هدفى مقدّس را براى خود انتخاب كرده است، همه كارهاى او رنگ و بوى خدا را دارد.