براى يك زن مسلمان، حيا و عفت در همه حال ها ارزشمند است، فرقى بين زمان مرگ و زندگى نيست، تو كه الگوى برتر براى زنان مسلمان هستى در اين فكر بودى تا حتّى پس از مرگ هم پيكرت از ديد نامحرمان به دور باشد.
در بستر بيمارى بودى، اَسماء يكى از دوستان تو بود، او در سال هايى كه مسلمانان در مكه در سختى بودند همراه با شوهر خودش به حبشه هجرت كرده بود، شوهر او، جعفر (برادرِ على (عليه السلام)) بود كه در جنگ تبوك به شهادت رسيد، پيامبر او را جعفر طيّار ناميد، زيرا در ميدان جنگ، دو دست او قطع شد، خدا در بهشت به او دو بال عطا كرد.
اسماء كنار بستر تو نشسته بود، تو به او رو كردى و گفتى: "تشييع جنازه با اين روش كه در مدينه هست را دوست ندارم"، در آن زمان، در مدينه رسم بود كه جنازه را بر روى چوبى مى گذاشتند و پارچه اى روى آن مى كشيدند و به سوى قبرستان مى برند، در واقع آنها از تابوت استفاده نمى كردند و براى همين معلوم بود كه شخصى كه مرده است زن است يا مرد.
اسماء فكرى كرد و چنين گفت: "زمانى كه در حبشه بودم ديدم كه آنها جنازه ها را در تابوت خاصّى مى گذاشتند". او از جا بلند شد، تختى را كه در اتاق بود به پشت، كف اتاق قرار داد، پايه هاى تخت رو به بالا قرار گرفت، بعد چند شاخه درخت خرما طلبيد و آن را به پايه هاى تخت بست و سپس پارچه اى روى آن كشيد و گفت: "در حبشه تابوت به اين شكل است".
اينجا بود كه تو خيلى خوشحال شدى و گفتى: "چه تابوتِ خوبى! در درون آن پيكر زن يا مرد شناخته نمى شود. شبيه اين تابوت را براى تو بساز!".
نزديك به دو ماه از رحلت پيامبر گذشته يود، در آن مدّت كسى لبخند تو را نديده بود، ولى وقتى اين تابوت را ديدى لبخند زدى و خيلى خوشحال شدى.[69]
اكنون سؤالى مى پرسم: خيلى از زنان جامعه ما ادّعا مى كنند كه پيرو تو هستند، آيا آنان اين گونه مراقب حجاب خود هستند كه نامحرمى ويژگى هاى پيكر آنان را نبيند، چه برسد پس از مرگ!
امروز مُد شده است كه زنان لباس هايى به تن مى كنند كه ويژگى هاى آنان در كوچه و بازار، بيشتر آشكار شود، به راستى چقدر جامعه ما از سبك زندگى تو، فاصله گرفته است، ما به كجا مى رويم...