يك روز پيامبر به خانه تو آمد و تو را در غم و غصّه ديد، به تو گفت: "دخترم! چه شده است؟ از چه ناراحتى؟". در جواب گفتى: "من به ياد روز قيامت افتادم، از سختى هاى آن روز غم مرا فرا گرفت". پيامبر در پاسخ گفت: "دخترم! روز قيامت روز سختى است...".[57]
درست است كه خدا به تو مقام عصمت عطا كرده است و تو سرآمد زنان بهشتى هستى، ولى روش تو اين چنين بود كه براى دنيا اندوهناك نمى شدى، غم و غصّه تو براى فرداى قيامت بود، اين درسى بود كه تو به پيروان خود دادى، اگر قرار است من اندوهناك باشم، بايد از هراس آن روز بزرگ، در غصّه باشم.
هيچ چيز براى سعادت انسان، بهتر از ياد قيامت نيست، كسى كه آن روز را به ياد داشته باشد، از گناهان دورى مى كند، كسى كه به قيامت ايمان داشته باشد، از زشتى ها پرهيز مى كند و براى آن روز، توشه برمى گيرد.
قرآن از روز قيامت، زياد سخن گفته است، قيامت چه روزى است؟ روزى كه خورشيد تيره و تار مى شود و ستارگان بى نور مى شوند و كوه ها متلاشى مى شوند و مانند گَرد و غبار پراكنده مى شوند و به حركت درمى آيند و درياها برافروخته مى شوند و به جوش مى آيند، همه انسان ها و حتّى فرشتگان نابود مى شوند.
مدّتى مى گذرد. خدا اراده مى كند تا همه را زنده كند، انسان ها سر از خاك برمى دارند و براى حسابرسى به پيشگاه خدا مى آيند. روز حسابرسى فرا رسيده است. در آن روز، مؤمنان از كافران جدا مى شوند، هر كس با همتاى خود همراه مى شود، مؤمنان با مؤمنان خواهند بود و كافران با كافران.
آن روز، پرونده اعمال هر انسانى را به دست او مى دهند و اين پرونده ها گشوده مى شوند و آن ها مى بينند كه همه رفتارها و كردارشان در آن ثبت شده است. دوزخ افروخته و شعلهور مى گردد تا كافران در آتش آن بسوزند، بهشت به مؤمنان نزديك شود و فرشتگان مؤمنان را به بهشت راهنمايى كنند تا در آنجا آسايش يابند...