امروزه در جامعه، رياكارى زياد شده است و آفت بزرگى است، خيلى از افراد، كارهاى خوبى را انجام مى دهند ولى آن كارها از اخلاص به دور است، خدا كارى كه در آن، اخلاص نباشد، قبول نمى كند، كارى كه از روى ريا انجام شود نه تنها ثوابى ندارد بلكه عذاب هم دارد چرا كه اين كار يك نوع، شرك است.
كارى كه با نيّت خالص به خاطر رضايت خدا انجام شود، ارزشمند و گرانبهاست هر چند آن كار به ظاهر، اندك باشد، كارى كه از روى ريا انجام شود بى ارزش است هرچند زياد باشد.
بانوى من! تو همه ما را به اخلاص فرا مى خوانى و براى ما چنين مى گويى: "كسى كه عبادت بااخلاص به پيشگاه خدا بفرستد، خدا نيز بهترين مصلحت را براى او مى فرستد".[45]
آرى، اخلاص در عبادت باعث مى شود تا رحمت خدا نازل شود، وقتى من از ريا دورى كنم و در كارهاى خود، فقط رضايت خدا را در نظر گيرم، خدا به قدرت خويش، جزئيات زندگى و حوادث روزمره مرا به گونه اى تنظيم مى كند كه نتيجه آن جز خير و خوبى براى من نباشد.
اين سخن تو از رابطه خدا با انسان حكايت مى كند، رابطه اى دو طرفه! انسان در اين دنيا به حال خود رها نشده است، اين يك قانون كلى است، كسى كه خدا را ياد كند، خدا هم او را ياد مى كند، كسى كه به عهد خدا، وفا كند، خدا نيز به عهد او، وفا مى كند، كسى كه اخلاص پيشه كند، خير و رحمت خدا را در زندگى اش مى بيند...