"چهارسوق" يك بناى قديمى گنبدى شكل بود كه بر روى چهارراه اصلى قرار گرفته بود. اين بناى قديمى، سقفى بلند داشت و در دو طبقه بود، در طبقه دوّم، جايگاه هايى براى نشستن داشت و معمولاً اذان نماز را از بالاى بلندى آن مى گفتند.
من خودم در كودكى بارها در آنجا رفت و آمد كرده ام، يك بناى زيبا با آجر و خشت كه به محلّه ما هويّت مى بخشيد، افسوس كه اكنون اين بنا خراب شده است، عدّه اى توسعه را در اين مى دانستند كه بناهاى قديمى را خراب كنند تا ماشين ها بهتر بتوانند رفت و آمد كنند، غافل از اين كه حفظ هويّت، برتر از اين توسعه ها مى باشد.
خراب كردن "چهارسوق" نمونه اى از يك توسعه شتاب زده بود كه هويّت ما را پاس نداشت و سرمايه اى ارزشمند را از ما گرفت، به اميد روزى كه اين هويّت بار ديگر بازسازى شود و بناى زيباى چهارسوق در محلّه، جلوه نمايى كند.
در زمان قديم ماه محرّم كه فرا مى رسيد، همين چهارسوق را فرش مى كردند و منبر را در گوشهاى از آن قرار مى دادند و در همان جا عزادارى مى كردند، عزادارى در چهارسوق، رسم زيباى مردم محلّه من بود، محلّه هاى ديگر در مساجد يا حسينيّه ها عزادارى مى كردند، امّا محلّه من در شاهراه اصلى شهر كه همان چهارسوق بود، مجلس عزاى امام حسين(عليه السلام)برگزار مى كردند.
به راستى چرا آنان چنين رسمى داشتند؟ مسجد محلّه كنار همين چهارسوق بود، امّا چرا به جاى مسجد، شب هاى محرّم در چهارسوق عزادارى مى كردند؟ منظور آنان از اين كار چه بود؟ اين كار آنان چه پيامى داشت؟
عزادارى يعنى فرياد بلند اعتراض به ظلم و ستم!
اين فرياد بايد در حضور جامعه باشد نه در گوشه! جلسه روضه امام حسين(عليه السلام) بايد شور و حركت بدهد، بايد در چهارسوق باشد كه همه ببينند، جامعه را به حركت وادارد و آنان را از پذيرش ظلم برحذر دارد!
ماه محرّم كه مى شد، محلّه من، چهارراه اصلى شهر را تبديل به مجلس روضه مى كردند، آنجا منبرى قرار مى دادند و ماتم امام آزادگان را برپا مى كردند تا براى همه تاريخ اين پيام را بدهند كه روضه بايد در متن جامعه باشد، نه در حاشيه!
اين حكايت "چهارسوق فرياد" است...