تو را ستايش مى كنم كه به من توفيق دادى تا در درگاه تو به گناهانم اعتراف كنم. تو بودى كه توفيقم دادى تا در مقابل تو خضوع و فروتنى كنم.
تو بودى كه مرا از شك كردن در رحمت و مهربانى خود به دور داشتى، هر وقت كه من مى خواستم از رحمت تو نااميد شوم تو مرا به رحمت خود اميدوار نمودى، اكنون از تو مى خواهم با مهربانى و بزرگوارى به من نگاه كنى.
من دست هاى خود را به سوى تو دراز نموده ام، نگاه به دست هاى من بنما، ببين كه چقدر فقير هستم، از تو مى خواهم تا دست هاى مرا از خير دنيا و آخرت پر كنى!
خدايا! خوب مى دانم كه اگر من سخن به مدح و ثناى تو مى گشايم، اين به لطف و توفيق تو بوده است، من هرگز نمى توانم شكر آن همه نعمت هايى را كه من داده اى به جا آورم.*P*47
خدايا! اين سخن توست كه گفتى من به كسانى كه مرا بخوانند نزديك هستم، اكنون من تو را صدا مى زنم و اميدوارم كه جواب مرا بدهى، تو هرگز پايانى ندارى به من رحم كن، به زودى مرگ به سراغم خواهد آمد، من محتاج لطف تو هستم.
از تو مى خواهم تا كارى كنى كه من فقط به تو اميد داشته باشم و از غير تو دل بر كَنم و به هيچ كس ديگر اميد نداشته باشم، من به تو توكّل مى كنم و به سوى تو مى آيم، آرى! هر كس كه به تو توكل كند تو او را يارى كرده و او را كفايت مى كنى.
اى مهربان! من حاجت مهمى دارم كه بارها و بارها آن را از تو خواسته ام، نمى دانم تو با حاجت من چه مى كنى، آيا حاجت مرا برآورده مى كنى؟ خودت مى دانى كه آن حاجت بزرگ من، اين است كه از من راضى شوى و گناهانم را ببخشى، نمى دانم كه سرانجام از من راضى خواهى شد يا نه؟ اگر تو مرا بخشيده اى، پس خوشا به حال من! امّا اگر از من راضى نشده اى، واى بر من! خدايا! اگر مرا تا اين لحظه نبخشيده اى، مرا ببخش و عفو نما و رحمتت را بر من نازل كن كه تو بخشنده و مهربان هستى.*P*48