تو خود مى دانى كه من بنده گنهكار تو هستم و اكنون به درِ خانه تو آمده ام، با دنيايى از اميد و آرزو رو به سوى تو كرده ام، آمده ام تا به من نظر كنى و حاجت مرا بدهى.
من خوب مى دانم كه شايستگى مهربانى هاى تو را ندارم و از تو چيزى را مى خواهم كه لايق آن نيستم!
وقتى با خود فكر كردم، ديدم كه تو بارها گناه مرا بخشيده اى و از خطاهاى من چشم پوشيده اى، آبروى مرا در نزد ديگران نبرده اى و گناهانم را از ديگران مخفى كرده اى، فهميدم كه مى توانم باز هم به درِ خانه تو بيايم و تو را صدا بزنم و در انتظار مهربانى تو باشم.
تو بارها و بارها دعاى مرا اجابت كرده اى و صدايم را شنيده اى، من هرگز آن مهربانى هاى تو را فراموش نكرده ام، براى همين است كه با كمال آرامش تو را مى خوانم، اگر چه گنهكارم، امّا از تو نمى ترسم، من با آرامشى بزرگ، تو را مى خوانم، زيرا من از تو جز مهربانى چيز ديگرى نديدم. خوب مى دانم كه بايد از گناه خود بترسم، نه از تو.
من بارها ديدم كه تو جواب مرا دادى و دعاهايم را مستجاب كردى، براى همين امشب با اطمينان خاطر بار ديگر صدايت مى زنم و تو را مى خوانم، مى دانم كه تو جواب مرا خواهى داد.
آرى! اين باور من است كه تو سرانجام جواب مرا مى دهى و مرا به آرزويم مى رسانى، فقط اشكال در اين است كه گاهى من عجله مى كنم و اصرار دارم كه خيلى زود مرا به آرزويم برسانى.
خدايا! يادم نمى رود، من بارها تو را سرزنش كردم و گفتم: "تو ديگر چه خدايى هستى! مرا ببخش كه با تو چنين سخن گفتم".
چه كنم؟ من بنده اى ضعيف هستم، مى خواستم زود به آرزويم برسم، ديدم كه حاجتم را زود برآورده نمى كنى، براى همين با زبان به اعتراض گشودم، حال آن كه نمى دانستم كه تو چون مرا دوست دارى، حاجتم را نمى دهى.
تو از آينده خبر داشتى، مى دانستى كه اين آرزويى كه من دارم، به صلاح من نيست، اگر من به آن حاجت خود برسم، خودم را تباه خواهم كرد، هنوز ظرفيت وجودى من آن قدر بزرگ نشده است كه بتوانم از آن نعمت، به خوبى استفاده كنم.
آرى! فقط تو بوده كه از آينده خبر داشتى و چون دوستم داشتى، حاجتم را نمى دادى!
واى كه من چقدر نادان بودم، من تو را مى خواندم و خيال مى كردم تو جوابم را نمى دهى، زيرا من فقط آن آرزو را مى ديدم و بس! ولى تو هزاران چيز ديگر را مى دانستى.*P*4