اگر مرا به بهشت خود مهمان كنى، تو را ستايش مى كنم، اگر مرا در جهنّم جاى دهى باز هم تو را ستايش مى كنم، زيرا مى دانم تو از هر عيب و نقصى به دور هستى، من به خودم ظلم كردم و آتش جهنّم را براى خود خريده ام. من تو را در همه كارهايت ستايش مى كنم، تو هيچ گاه ظلم و ستمى به كسى روا نمى دارى.
خدايا! چگونه باور كنم كه مرا گرفتار عذاب خود كنى در حالى كه من بارها و بارها در مقابل تو صورت خود را بر خاك نهاده ام و اين چنين براى تو سجده نموده ام.
چگونه مى خواهى مرا عذاب كنى در حالى كه مى دانى قلب من از محبّت به تو آكنده است. من در اين دنيا با دشمنان تو دشمنى نموده ام، آيا مى خواهى مرا كنار آنان جاى دهى؟
خدايا! همه خوبى ها را از تو مى خواهم، تو خود بهتر از همه مى دانى كه چه چيزى براى من خوب است، پس آن را به من عنايت كن!
چه مى شود اگر بر من منّت نهى و همه كسانى كه حقى بر گردن من دارند را از من راضى كنى!
خدايا! بخشش و مغفرت تو براى گناهكاران است، و من نيز از آنان هستم، پس گناهم را ببخش اى خداى مهربان!
من از گناهان خود مى ترسم، هيچ كس غير از خودت نمى تواند مرا ببخشد و از گناه پاكم كند.
خدايا! دنيا، مرا بنده خود نمود و همه وجود مرا از آنِ خود كرد، من هم شيفته آن شدم و براى رسيدن به آن تلاش كردم، من براى آخرتم كار زيادى انجام ندادم، پس اعمال كم مرا بپذير و آن را زياد گردان و از گناهانم درگذر.
خدايا! مرا موفّق به كارى كن كه رضايت تو در آن است، توفيق انجام كارى را به من بده كه با انجام آن كار، از من راضى بشوى!
خدايا! خودت گفتى كه بهترين توشه براى سفر آخرت، تقواست، مرا توفيق بده تا اهل تقوا باشم، بين من و گناه فاصله بينداز.
تو كارى كن كه ديدار تو را از همه دنيا بيشتر دوست داشته باشم، تو كارى كن كه بقيّه عمر خود را تباه نكنم و براى ديدار تو ذخيره اى فراهم سازم.
من شهادت مى دهم كه همه نعمت هايى كه دارم از توست، فقط تويى كه بر من نعمت ها را نازل مى كنى، همه خوبى ها از آنِ توست.
خدايا! از تو بهترين زندگى ها را مى خواهم، زندگى مرا آن گونه قرار بده كه من بتوانم به همه حاجت هاى خود برسم، از تو مى خواهم روزيم را زياد كنى و از مالِ حلال قرار دهى.
خدايا! ثروت مرا آن قدر زياد نكن كه من از شكر آن غافل شده و فريفته آن بشوم، خدايا! مرا از فقر نجات بده، فقرى كه قلب مرا از غم و غصّه آكنده مى كند.
خدايا! مرا از بندگان بد خود بى نياز بگردان! از مالِ دنيا آن قدر به من بده كه بتوانم با آن به رضايت و خشنودى تو برسم.
خدايا! دنيا را براى من همچون زندان قرار مده! خدايا! كارى كن كه از مرگ، به خاطر جدايى از دنيا غمناك نشوم! نعمت هايت را در دنيا بر من نازل بگردان تا در فقر و ندارى نباشم، امّا مرا شيفته دنيا مكن! كارى كن كه مرگ را كه ديدار توست، از همه دنيا بيشتر دوست داشته باشم! مرا از فتنه دنيا نجات بده، كارهاى خوب مرا قبول كن و هنگام مرگ مرا نزد دوستان خوبت جاى بده!
من از لغزشگاه هاى دنيا به تو پناه مى برم، از بدى هاى اين دنيا و همه شيطان هايى كه در اين دنيا هستند به تو پناه مى آورم.
آقاى من! من تشنه محبّت تو هستم، من بى قرار محبّت تو هستم و آرام و قرار ندارم، چه كنم؟ مشتاق تو شده ام و فرياد شوق برمى آورم. تو كسى را كه تو را دوست بدارد، دوست مى دارى. تو روشنى چشم كسى هستى كه به تو پناه بياورد. خدايا! نگاه كن ببين من چقدر در اين دنيا تنها هستم، به اين تنهايى من رحم كن! هيچ كس نمى تواند اين دل بى قرار مرا آرام كند، اين دل مشتاق تو شده است، من از همه دل كَنده ام و دل به تو بسته ام.
خدايا! گناهان من زياد است، امّا مى خواهم سخنى با تو بگويم، وقتى كه گناهان بنده تو زياد باشد و تو آن را ببخشى، زيبايى آن بيشتر است، تا زمانى كه بنده اى گناه كمى داشته باشد و تو آن را ببخشى، اين كه بخششى كوچك است، امّا وقتى بنده اى مثل من، هزاران هزار گناه داشته باشد و تو آن را ببخشى، اين يك بخشش بزرگ است.
تو مى توانى مرا به خاطر آن همه گناه عذاب كنى، امّا وقتى مرا ببخشى، اين نشانه زيبايى عفو و بخشش توست. من در جستجوى اين زيبايى به درگاه تو آمده ام و مى دانم كه فقط تو، شايسته بخشش هاى بزرگ هستى!*P*12