تو را ستايش مى كنم، اين تو بودى كه مرا با ستايش خود آشنا كردى، من تو را آن قدر زيبا يافتم كه زبان به حمد تو گشودم و اين چيزى جز لطف تو نبود.
اين تو بودى كه دست مرا گرفتى تا من توانستم از زمينه هاى گناه و گمراهى نجات پيدا كنم، تو كارى كردى كه دل من به دنيا و زينت هاى آن بى علاقه شد و شيفته ديدار تو گشت، تو بودى كه دل مرا از دنيا كندى و به زيبايى هاى خودت آشنا ساختى.
تو اين بزرگوارى را در حقّ من نمودى و با مهربانى مرا از سقوط در گمراهى ها نجات دادى، همه اين ها نشانه اين بود كه تو مرا دوست دارى و مرا به حال خود رها نكرده اى.
من قبول دارم و اعتراف مى كنم كه شايسته اين مهربانى هاى تو نبودم، همه اين ها فقط و فقط نشانه محبّت و مهربانى تو بود.*P*35
خدايا! مرا در نزد خودم خار و ذليل بگردان تا هرگز خود را كسى حساب نكنم، امّا مرا در نزد ديگران عزيز و بزرگ كن!
خدايا! مرا دوست داشته باش و توفيقم بده تا اعمال نيك انجام بدهم و مرا از همه بدى ها دور بگردان و مرا به گناهانم مؤاخذه مكن!
خدايا! از تو مى خواهم كه اميد به خودت را در قلب من ثابت قرار بدهى تا من هميشه، فقط به تو اميد داشته باشم.
خدايا! به زودى مرگ به سراغ من مى آيد و من بايد سفرى را به تنهايى آغاز كنم، من از تنهايى كه در پيش دارم به تو شكايت مى كنم، به تو پناه مى آورم، من راهى طولانى در پيش دارم، شناخت و معرفت من كم است، خودت كمكم كن كه تو از همه مهربان تر هستى.*P*36
خدايا! از تو مى خواهم كه در اين دنيا مرا به مردم واگذار نكنى، آنان اميد مرا نااميد خواهند كرد و دل مرا خواهند شكست، خودت عهده دار نيازهاى من باش! مرا به اهل و فاميل خودم نيز واگذار مكن كه آنان نيز مرا نااميد مى كنند و اگر آنان به من كمكى بكنند بارها بر من منّت خواهند گذاشت، از تو مى خواهم به فضل و رحمت خود مرا بى نياز كنى و همه كارهاى مرا خودت كفايت كنى كه تو مهربان ترين مهربانان هستى.*P*37