وقتى به تو فكر مى كنم، مى بينم كه خيلى وقت ها بوده كه من گرفتار بلا بودم و تو را صدا زدم و تو مرا يارى كردى و نجاتم دادى.
يادم نمى رود، خيلى وقت ها دل من از غم و غصّه انباشته شده بود، آسمان دلم ابرى بود، با تمام وجودم رو به سوى تو نمودم، تو هم بزرگوارى كردى و همه غصّه هاى مرا برطرف كردى.
خيلى وقت ها شده است كه شيطان وسوسه ام نمود و من گناهى كرده و شرمنده تو مى شوم، امّا تو مرا بخشيدى، از گناه من چشم پوشيدى و هرگز آن را به رخم نياوردى.
هيچ وقت مهربانى هاى تو را فراموش نمى كنم، هميشه و در همه جا مهربانى هاى تو را ديده ام.
تو را ستايش مى كنم اى خدايى كه هرگز فنا نمى شوى، تو هرگز نابود نمى شوى. همواره بوده اى و خواهى بود.
من تو را مى پرستم، تو كه هيچ گاه نابود نمى شوى، هر كس خدايى غير از تو را بپرستد، بايد بداند كه سرانجام روزى خداى او نابود و نيست خواهد شد، امّا تو خداى من هستى، فقط تو هستى كه هرگز فنا نمى شوى.
تو به انجام هر كارى توانا هستى، نياز به هيچ چيز ندارى، تو فقط بى نياز هستى و همه نيازمند تو هستند.
من به خاطر همه نعمت هايى كه به من دادى تو را سپاس مى گويم.
تو را سپاس مى گويم اى خدايى كه بر سرتاسر جهانِ هستى، حكومت دارى، حكم تو بر همه هستى جارى است. هيچ چيزى مانند تو نيست. تو از ويژگى هاى آفريده هاى خود بالاتر و والاتر هستى. تو خداى يگانه هستى.
تو را ستايش مى كنم، هر جا را كه نگاه مى كنم، لطف و كرم تو به چشمم مى آيد، تو همواره به بندگان خود جود و بخشش مى كنى، بندگان تو به سوى تو مى آيند و هيچ گاه آنان را نااميد نمى كنى، به همه لطف مى كنى.
اى خداى خوب من!
يك حرفى هست كه دوست دارم به تو بگويم:
وقتى من نيازى دارم، با وجود اين كه افرادى را مى شناسم كه آنان هم اهل جود هستند، اما من به نزد آنان نمى روم، فقط به در خانه تو مى آيم، براى اين كه عنايت و هديه تو با ديگران خيلى فرق مى كند، وقتى ديگران هديه اى مى دهند، اين هديه دادن، از سرمايه آنها كم مى كند، وقتى آنها چيزى به من مى دهند، ديگر خودشان آن را ندارند.
آن ثروتمندى كه مثلاً 500 سكّه طلا براى كمك به فقرا مى دهد، ديگر خودش آن 500 سكّه را ندارد، اين جود و كرم، از سرمايه او كم مى كند.
اين يك قانون است، امّا اين قانون يك استثنا دارد، وقتى تو به من هديه اى مى دهى، چيزى از سرمايه هاى تو كم نمى شود، آرى! اين هديه دادن، فقط جود و بخشش تو را زياد و زيادتر مى كند.*P*2