سخن خود را با ستايش تو آغاز مى كنم، از عمق وجودم فرياد مى زنم كه تو خداى خوبى ها و زيبايى ها هستى، تو از هر عيب به دور هستى.
من خوب مى دانم كه تو بر من لطف و مهربانى مى كنى و مرا به سوى خود مى كشانى. اين تو هستى كه توفيقم دادى تا بيايم و با تو سخن بگويم.
من مى دانم و باور دارم كه تو سرآمد همه مهربانى ها هستى. تو از پدر و مادر بر من مهربان ترى!
حتماً مى دانى كه چقدر دوست دارم تو را "مهربان" صدا كنم!
اى مهربان! حالا كه به من اجازه دادى تا با تو سخن بگويم، پس صدايم را بشنو و دعايم را اجابت كن و از بدى هاى من چشم بپوش!
خوب مى دانم كه اگر تو نمى خواستى و اجازه ام نمى دادى، من هرگز نمى توانستم با تو سخن بگويم. خوب مى دانم كه اين تو بودى كه مرا به سوى خود كشاندى، وگرنه من چگونه مى توانستم از كار و زندگى خود دست بكشم و رو به سوى تو كنم، قلب من آن قدر كوچك است كه به سادگى شيفته دنيا مى شود، از تو چه پنهان! گاه دنيا، همه عشق من مى گردد و تو را فراموش مى كنم، امّا الان كه به خود مى آيم مى بينم كه در مقابل تو نشسته ام و تو را مى خوانم. من كجا بودم و الان كجا آمده ام؟
آيا من خودم آمده ام؟
هرگز! چه كسى مى تواند از نازها و كرشمه هاى دنيا دست بكشد؟ چه كسى مى تواند از دنيا و زيبايى هاى آن دل بكند و رو به سوى تو كند؟
تو بودى كه دل مرا گرفتى و به سوى خود كشاندى. اين لطف و مهربانى تو بود. خوب مى دانى كه اگر من با تو خلوت نكنم، اگر با تو حرف نزنم، دلم مى ميرد. تو دوست نداشتى كه دل من بيش از اين سياه گردد، نمى دانم چه شد؟ واقعاً نمى دانم. الان روبروى تو نشسته ام و تو را صدا مى زنم. ممنون تو هستم. تو خيلى بزرگوارى!
خودت مى دانى اين حرف ها را براى چه زدم. همه اين ها را گفتم كه بگويم: اكنون كه خودت دعوتم كردى، اكنون كه خودت ياريم نمودى و اجازه دادى تا با تو سخن بگويم و دعا بخوانم، پس رويت را از من برمگردان. با من قهر نكن. من دارم تو را صدا مى زنم، پس جوابم را بده. اميدم را نااميد نكن كه هيچ كس از درگاه تو نااميد برنمى گردد.
آمده ام كه با تو سخن بگويم، خلوتى پيدا كرده ام و صدايت مى زنم: اى خداى خوب من!
تو هم جوابم را بده.*P*1