مولاى من! آقاى من!
كاش مى دانستم كه تو در كجا هستى! بر من سخت است كه بتوانم همه مردم را ببينم امّا از ديدار تو محروم باشم! صداى همه را بشنوم و صداى تو را نشنوم!
چشمان من براى تو گريان است، بر من سخت است ببينم كه ديگران تو را از ياد برده اند.
آيا كسى هست در گريه كردن مرا يارى كند؟
جانمان فداى تو كه از ما هرگز جدا نيستى!
مولاى من! تا به كى در انتظار ظهور تو سرگردان باشم؟ من چگونه با تو راز دل خويش بگويم؟
من از تو دم مى زنم ولى مى بينم كه مردم تو را از ياد برده اند، اين بر من بسيار سخت است.
اى فرزند پيامبر!
آيا راهى هست كه من تو را ببينم؟ تو خود مى دانى كه بى تاب تو گشته ام؟ كى خواهى آمد تا تو را ببينم؟ كى خواهى آمد تا مثل همه يارانت در ركاب تو حاضر شوم و تو را در برپايى عدالت يارى كنم؟
اى خداى مهربان!
تو خود از سوز دل ما آگاه هستى، از تو مى خواهيم ظهور مولاى ما را برسانى و اين دل غمديده ما را شفا بدهى![45]
? ? ?
دوست من! اين قسمتى از دعاى نُدبه بود كه براى تو ذكر كردم، مستحب است اين دعا را روزهاى جمعه بخوانى و با مولاى خودت راز و نياز كنى.