دلم مى خواهد با شاعران روزگار خويش چنين سخن بگويم: چرا شما براى خليفه ستمكار شعر مى گوييد و او را مدح مى كنيد؟ از خدا نمى ترسيد؟
مى دانم كه خليفه به شما سكّه هاى طلاى زيادى مى دهد، امّا بدانيد اين سكّه هايى كه شما با آن خوشحال مى شويد، چيزى جز آتش جهنّم نيست.
شما اين همه ظلم و ستم را مى بينيد و باز هم براى عدالت دروغين خليفه شعر مى سازيد؟ واى بر شما!
به من مى گوييد كه ما هنرمند هستيم و بايد كار خود را بكنيم، امّا شما دروغ مى گوييد، شما هنرمند نيستيد، هنرمند كسى است كه همچون من، حكومت به دنبال سرِ اوست و براى كشتنش جايزه قرار داده است!
مى دانم سخن گفتن با شما فايده ندارد، شما هنرمند حكومتى هستيد و من هنرمند آسمانى!
تو چرا اين طور به من نگاه مى كنى؟ حتماً مى خواهى بدانى من كيستم. من دِعبِل هستم. شاعرى كه فقط براى اهل بيت(عليهم السلام)شعر مى گويد و ظلم ستمكاران را برملا مى كند.
با من بيا! امروز مى خواهيم نزد امام رضا(عليه السلام) برويم، من مى خواهم قصيده زيباى خود را براى آن حضرت بخوانم. البتّه شعر من به زبان عربى است. من شاعرى عرب زبان هستم.
? ? ?
نگاه كن! دِعبِل دارد شعر مى خواند و قطرات اشك بر گونه هاى امام رضا(عليه السلام)جارى شده است!
به راستى چرا امام اشك مى ريزند؟ مگر دِعبل در اين شعر خود چه گفت كه اين گونه اشك امام جارى شد؟
خُرُوجُ إمام لا مَحالَةَ خارِجٌ/يَقُومُ عَلى اسْمِ اللهِ وَ البَرَكاتِ
روزى فرا مى رسد كه امامى از شما قيام مى كند، او قيام خود را با نام خدا آغاز خواهد نمود، حق را زنده كرده و باطل را نابود خواهد كرد.
اكنون امام رضا(عليه السلام) رو به دِعبل مى كند و مى گويد:
ــ اى دعبل! اين شعر را جبرئيل بر زبان تو جارى كرده است. آيا مى دانى آن امامى كه قيام خواهد نمود كيست؟
ــ خير، مولاى من! نمى دانم. من فقط شنيده ام كه از ميان شما اهل بيت(عليهم السلام)، امامى قيام خواهد كرد و زمين را پر از عدل و داد خواهد نمود و به همه پليدى ها پايان خواهد داد.
ــ اى دعبل! بدان كه امام بعد از من، امام جواد(عليه السلام) است و امام بعد از او امام هادى(عليه السلام) خواهد بود. بعد از او، امام حسن عسكرى(عليه السلام)، امام يازدهم است. امام بعد از او، مهدى(عليه السلام) است، همان كه امامِ قائم است. او روزگارى از ديده ها پنهان خواهد بود و شيعيان در انتظار او خواهند بود. بدان! اگر از عمر دنيا، فقط يك روز باقى مانده باشد، خدا آن روز را آن قدر طولانى مى كند تا او ظهور كند. او خواهد آمد و دنيا را پر از عدل و داد خواهد نمود.[27]