مهمان امام صادق(عليه السلام) بودم، منتظر بودم تا آن حضرت برايم سخنى بگويد، او رو به من كرد و گفت:
روزگارى خواهد آمد كه امام زمان شما از ديده ها پنهان خواهد شد و همه شما آن روز امتحان خواهيد شد تا مقدار ايمان شما به امام خود مشخّص گردد.
در آن روز عدّه اى خواهند گفت كه امام زمان مرده است!! امّا مؤمنان در انتظار او خواهند بود و در دورى او اشك خواهند ريخت.
روزگار غيبت امام زمان، روزگار سختى خواهد بود و بسيارى از مردم از دين خدا بيرون خواهند رفت، فقط كسانى به راه درست باقى خواهند ماند كه خداوند آنها را انتخاب كرده باشد.
آگاه باشيد كه در آن روزگار، دوازده پرچم دروغين برافراشته خواهد شد و مردم را در شكّ خواهد انداخت.
وقتى سخن امام به اينجا رسيد، من به فكر فرو رفتم، به راستى كه چه آينده سختى در انتظار شيعيان است، روزى كه امام از ديده پنهان شود و دروغگويان فرصت پيدا كنند و مردم را فريب دهند، در آن روز شيعيان چه خواهند كرد؟
ديگر نتوانستم طاقت بياورم، ناخودآگاه اشكم جارى شد. امام صادق(عليه السلام) كه گريه مرا ديد صدا زد:
ــ مُفَضَّل! چرا گريه مى كنى؟
ــ مولاى من! به حال شيعيان گريه مى كنم، وقتى دوازده پرچم دروغين برافراشته شود در آن وقت آنها چه خواهند كرد؟
ــ آنجا را نگاه كن!
ــ كجا را مولاى من؟
ــ پنجره را مى گويم، آيا نور آفتاب را مى بينى؟
ــ آرى!
ــ بدان كه وقتى زمان ظهور فرا رسد، هيچ شكّ و شبهه اى نخواهد بود، راه حق و حقيقت، مانند اين آفتاب روشن و واضح خواهد بود.[22]