همه در مسجد نشسته ايم و منتظر هستيم تا پيامبر بيايد، ديگر وقت زيادى تا اذان نمانده است، مردم كم كم براى خواندن نماز به مسجد مى آيند.
نگاه كن! اين پيامبر است كه به اين سو مى آيد، همه به احترام او از جاى خود بلند مى شوند. پيامبر به سوى محراب مى رود و نماز برپا مى شود.
بعد از نماز، پيامبر رو به مردم مى كند تا براى آنان سخن بگويد، همه منتظر هستند تا امروز هم از سخنان پيامبر بهره مند شوند.
در اين هنگام پيامبر چنين مى فرمايد: كاش مى توانستم برادرانم را ببينم!
پيامبر اين موضوع را دو بار تكرار مى كند.
همه ما مى خواستيم بدانيم كه منظور پيامبر از اين سخن چيست؟ برادران پيامبر چه كسانى هستند كه اين قدر او مشتاق ديدار آنهاست.
بعضى ها خيال مى كنند كه حتماً كسانى برادران پيامبر هستند كه آن حضرت را يارى نموده اند و از اصحاب او هستند. براى همين يكى از آنها چنين مى گويد: اى رسول خدا! شما دعا كردى كه خدا توفيق ديدار برادرانتان را به شما عنايت كند، آيا ما كه به تو ايمان آورديم و تو را يارى كرديم برادران تو نيستيم؟
پيامبر نگاهى به سوى او مى كند و مى گويد: شما ياران من هستيد، امّا برادران من كسان ديگرى هستند، آنهايى كه در "آخر الزّمان" مى آيند و به من ايمان مى آورند در حالى كه مرا نديده اند، به خدا قسم من آنها را به نام هايشان مى شناسم، آنها براى حفظ دين خود با مشكلات زيادى روبرو مى شوند، به راستى كه آنها چراغ هايى هستند كه مردم را هدايت مى كنند و خداوند آنها را از فتنه هاى بسيارى نجات مى دهد، اى كاش من آنها را مى ديدم![3]
ايمان آنان از ايمان همه مردم بهتر است، زيرا آنان بر سياهى روى كاغذ ايمان آورده اند، آنان مرا نديده اند و امام زمان خويش را به چشم سر نديده اند، امّا قلب هاى آنان از نور ايمان روشن است.[4]
وقتى سخن پيامبر به اينجا رسيد، همه ما به فكر فرو رفتيم. ما كه پيامبر را در جنگ ها با تمام وجودمان يارى كرده ايم، برادر پيامبر نيستيم! بلكه كسانى كه در آينده خواهند آمد، برادران پيامبر هستند، اى كاش ما هم در آن زمان به دنيا مى آمديم!!