در ميان فهرست كتاب هاى تو به "شرح زيارت عاشورا" توجّه مى كنم، امروز اين كتاب، در دسترس ما نيست، ولى اين كه تو زيارت عاشورا را شرح كرده اى، براى من پيام مهمّى دارد، تو مى خواستى تا آيندگان راه را گم نكنند و از حقيقت مكتب تشيّع دور نشوند.
زيارت عاشورا، يادگارى از امام صادق(عليه السلام) است، آن حضرت آن را به ياران خود ياد داد و به آنان گوشزد كرد كه هر كس اين زيارت را هر روز بخواند، خدا هر روز به او ثواب دو هزار حجّ مى دهد.
شيعه واقعى با زيارت عاشورا، اُنس دارد و با پيام هاى آن آشناست، در اينجا قسمتى از پيام هاى آن را مى نويسم:

* * *

سلام بر تو اى حسين! سلام بر تو كه در كربلا غريب ماندى و همه ياران تو شهيد شدند.
سلام بر تو و همه ياران باوفاى تو! سلام من بر تو جاودانه باد، تا آن دم كه زنده ام. سلام من به تو تا روز قيامت...
لعنت خدا بر كسانى باد كه بناى ظلم و ستم بر شما را نهادند و حقّ شما را غصب كردند، امامتِ جامعه حقّى بود كه خدا به شما داده بود ولى آنان، شما را كنار زده و مقام امامت را از آنِ خود كردند.
لعنت خدا بر كسانى كه خون شما را ريختند، خدا لعنت كند كسانى را كه شرايط را براى كشتن شما فراهم نمودند. من از همه آنان و پيروان آنان بيزار هستم.
حسين جان! من با هر كس كه با شما دوست باشد، دوست هستم و با هر كس كه دشمن شما باشد، دشمن هستم. تا روز قيامت بر اين عقيده خواهم بود...
حسين جان! هيچ سعادتى بالاتر از اين نيست كه انسان ها به خداى مهربان، نزديك و نزديك تر شوند، آنها براى اين امر تلاش مى كنند، ولى من براى نزديك تر شدن به خدا، دو كار انجام مى دهم:
اوّل: محبّت شما را در قلب خويش دارم.
دوم: با دشمنان شما دشمن هستم.
من از همه كسانى كه به جنگ شما آمدند بيزارم، من از كسانى كه ظلم به شما و ستم به شيعيان شما را بنا نهادند، بيزار هستم.
آرى! سرمايه من براى نزديك شدن به خدا اين دو امر مهم است: محبّت شما، برائت از دشمنان شما. من با دوستِ شما، دوست و با دشمنِ شما، دشمن هستم.
بار خدايا! من اوّلين كسى را كه در حقّ محمّد و آل محمّد ظلم نمود، لعنت مى كنم. بار خدايا! اوّلى و دومى و سومى را لعنت كن! خدايا! معاويه و يزيد و ابن زياد و عُمَرسعد را تا روز قيامت لعنت كن!

* * *

مُلاّعلى! تو كتاب شرح زيارت عاشورا را نوشتى تا مردم با پيام هاى آن آشنا شوند، كسى كه اين زيارت را بخواند خدا براى او ثواب بسيار زيادى مى نويسد و گناهان زيادى را هم از پرونده اعمالش پاك مى كند، مقام و جايگاه او نزد خدا فزونى مى يابد و خدا حاجت او را روا مى كند و دل او را شاد مى كند و در روز قيامت رحمت و مهربانى خود را بر او ارزانى مى دارد.
اكنون قدرى فكر مى كنم، اين همه ثواب و فضيلت كه در اين زيارت است، به خاطر چيست؟
جواب يك سخن بيشتر نيست: زيارت عاشورا، جلوه عشق به دوستان خدا و جلوه بيزارى از دشمنان خداست! هر كس زيارت عاشورا بخواند هرگز راه را گم نمى كند.
اين سخن امام رضا(عليه السلام) چقدر زيباست: "كمال دين در ولايت ما اهل بيت(عليهم السلام)و بيزارى از دشمنان ماست".
آرى، زيارت عاشورا، آينه اى است كه كمال دين را نشان مى دهد.

* * *

مدّتى قبل شنيدم كه عدّه اى در سخنرانى هاى خود چنين گفته اند: "ما نبايد حتّى در دل خود با دشمنان حضرت زهرا(عليها السلام)بد باشيم!!".
من خيلى تعجّب كردم، به راستى اين چه انحرافى است كه جامعه ما را فرا گرفته است؟ چرا جامعه از باورهاى اصيل شيعه، فاصله گرفته ايم؟ جامعه به كدامين سو مى رود؟
مُلاّعلى! تو با نوشتن شرحى بر زيارت عاشورا، راه حقّ را آشكار كردى، ما راه تو را مى پيماييم، از كسانى كه به حضرت فاطمه(عليها السلام) ستم كردند، بيزارى مى جوييم و اين جمله زيارت عاشورا را بارها تكرار مى كنيم: "بار خدايا! من اوّلين كسى را كه در حقّ محمّد و آل محمّد ظلم نمود، لعنت مى كنم"، ما هرگز زيارت عاشورا را فراموش نمى كنيم، پيام ها آن را حفظ مى كنيم و به نسل هاى بعدى منتقل مى كنيم...
آرى، حقيقتِ دين چيزى جز تولّى و تبرّى نيست. تولّى يعنى با دوستان خدا دوست بودن! تبرّى يعنى با دشمنان خدا دشمن بودن!