علم و دانش خدا نزد ماست، قلب هاى ما جايگاه اسرار خدا مى باشد، ما حجت خدا بر بندگانش هستيم،
تو در نماز بارها و بارها مى گويى: اهْدِنَا الصِّرَ طَ الْمُسْتَقِيمَ
بدان كه ما همان صراط مستقيم خدا هستيم، ما همان راه خدا هستيم. اگر مردم به سوى ما بيايند و سخنان ما را بشنوند، به هدايت رهنمون خواهند شد و سعادت دنيا و آخرت را از آنِ خود خواهند نمود.
لازم است به اين نكته اشاره كنم كه در زبان عربى، واژه "طريق" و "صراط"، هر دو به معناى "راه" است. وقتى ما بخواهيم از راهى سخن بگوييم كه اصلى و وسيع است، از واژه "صراط" استفاده مى كنيم; امّا وقتى بخواهيم به مسيرى اشاره كنيم كه پيمودن آن با سختى همراه است واژه "طريق" را به كار مى بريم.[45]
راهى را كه ما شما را به سوى آن فرا مى خوانيم، راهى وسيع و واضح است و در آن هيچ ابهام و مشكلى نيست، شما به راحتى مى توانيد با پيمودن اين راه به سعادت و رستگارى برسيد.
ما نور خدا در آسمان ها و زمين هستيم، ما مايه هدايت اهل آسمان ها و زمين هستيم، ما فرشتگان و اهل زمين را به سوى زيبايى ها رهنمون مى كنيم، اگر هدايت ما نباشد، هيچ كس نمى تواند به سعادت و رستگارى برسد.
وقتى كه شبى تاريك، در بيابان راه را گم كنى، به دنبال نورى مى گردى تا بتوانى نجات پيدا كنى، در آن تاريكى اين نور است كه مى تواند تو را راهنمايى و هدايت كند، وقتى نورى را از دور دست ها مى بينى، به سوى آن مى روى، زيرا مى دانى در آنجا كسى هست كه مى تواند به تو كمك كند.
خداوند هم ما را مايه هدايت همه قرار داده است، همه نياز به هدايت ما دارند.
? ? ?
ما رهبرانى هستيم كه خدا ما را هدايت نموده است و ما را مأمور كرده است تا ديگران را هدايت كنيم، لطف خداوند همواره با ما بوده است و ما در سايه مهربانى او هستيم، خداوند، خود هدايتگر ماست و ما هم هدايتگر مردم هستيم.
ما از همه لغزش ها و زشتى ها و پليدى ها به دور هستيم، خدا به ما مقام عصمت را داده است، ما همه معصوم هستيم و هرگز فكر گناه هم به ذهن خود راه نمى دهيم.
نمى دانم تو از عصمت چقدر مى دانى، بعضى ها به اشتباه خيال مى كنند كه ما قدرت انجام گناه را نداريم و براى همين است كه معصوم هستيم، يعنى آنها خيال مى كنند معصوم كسى است كه نمى تواند گناه بكند، اين سخن اشتباه است، اگر ما نتوانيم گناه بكنيم و قدرت انجام گناه را نداشته باشيم، اين كه فضيلت نيست، فضيلت اين است كه كسى بتواند گناه بكند، امّا گناه نكند. ما قدرت داريم و مى توانيم گناه بكنيم، امّا هرگز و هرگز فكر گناه كردن هم به ذهن ما نمى رسد، خدا به لطف خود، مقام عصمت را به ما داده است.[46]
مى دانم تصوّر اين معنا براى شما سخت است، خوب است به كتب نويسندگان شيعه مراجعه كنيد و ببينيد كه آنها چگونه اين نكته را براى شما شرح داده اند.
? ? ?
در اينجا شرح ماجرايى كه براى يكى از نويسندگان پيش آمده بيان مى شود:
يك روز يكى از جوانان نزد من آمد و گفت:
ــ حاج آقا! من يك سؤالى دارم كه خيلى ذهنم را مشغول كرده است.
ــ آن سؤال چيست؟
ــ ما معتقد هستيم كه اهل بيت(عليهم السلام) معصوم هستند، آخر چگونه مى شود اهل بيت(عليهم السلام) هرگز فكر گناه هم نكنند، چگونه ممكن است انسان به اين مقام برسد، اختيار دل انسان كه دست خودش نيست، چه بسا دل انسان براى يك لحظه هوس يك گناه مى كند. اهل بيت(عليهم السلام) هر چقدر مقام بالايى داشته باشند، به هر حال انسان هستند و ممكن است به ذهن و قلب آنها فكر گناه بيايد.
ــ عزيزم! آيا من مى توانم يك سؤال از شما بپرسم؟ آيا ناراحت نمى شويد؟
ــ بفرماييد.
ــ شما چند سال داريد؟
ــ من بيست سال دارم.
ــ آيا در اين مدّت، هرگز به ذهنتان رسيده است كه وقتى به دستشويى مى رويد، مقدارى از آنچه از شما دفع شده است را بخوريد؟
ــ حاج آقا! اين چه سؤالى است كه شما مى پرسيد؟
ــ آنچه از شما دفع شده است در نظر شما آن قدر پست و متعفّن است كه شما هرگز چنين فكرى هم نمى كنيد. بگوييد بدانم آيا شما قدرت بر انجام چنين كارى داريد؟ آيا كسى اين قدرت را از شما گرفته است؟
ــ نه. من قدرت بر اين كار را دارم، امّا هرگز و هرگز چنين فكرى تا به حال به ذهنم خطور نكرده است. من نمى دانم منظور شما از اين حرف ها چيست؟
ــ عزيزم! صبر كن، معلوم مى شود، پس معلوم شد كه تو نسبت به انجام آن كارى كه گفتم، قدرت دارى، امّا هرگز فكر انجام آن را هم نمى كنى، چه رسد كه بخواهى آن كار را انجام دهى.
ــ بله. همين طور است.
ــ خوب. آيا خداوند مى تواند شناخت و معرفتى به اهل بيت(عليهم السلام) بدهد كه زشتى گناه نزد آنها از همه چيز بيشتر باشد؟ آيا چنين چيزى امكان دارد؟
ــ آرى.
ــ اهل بيت(عليهم السلام) قدرت بر انجام گناه دارند، امّا گناه در نظر آنان از هر چيزى كه تو تصوّر كنى، زشت تر است، براى همين است كه آنان هرگز فكر گناه هم نمى كنند.
ــ حاج آقا! خدا به شما خير بدهد، من با اين مثال شما، خيلى چيزها را فهميدم، راست گفته اند كه گاهى يك مثال بهتر از يك كتاب مى تواند در فهميدن يك مطلب به ديگران كمك كند.
ــ عصمت آنها فقط به معناى ترك گناه نيست، بلكه قلب آنها آن چنان از خدا پر شده است كه اصلاً غير خدا در آنجا، راه پيدا نمى كند، قلب آنها از علاقه به خدا، اطاعت خدا، بندگى خدا، انس با خدا و محبّت خدا پر شده است و ديگر جاى خالى نيست براى فكر غير خدايى، تا چه رسد به خطور نافرمانى خدا.
ــ حاج آقا! به راستى چرا خدا مقام عصمت را به اهل بيت(عليهم السلام) داده است؟ علّت اين كار چه بوده است؟
ــ مى دانى كه خداوند اطاعت از اهل بيت(عليهم السلام) را بر همه واجب نموده است و به آنها ولايت داده است، همه مردم بايد از فرمان آنها اطاعت كنند، خوب، مقام ولايت با مقام عصمت همراه شده است، يعنى خداوند اطاعت كسانى را بر ما واجب كرده است كه هرگز دستورى خلاف رضايت خدا نمى دهند.
ــ يعنى كسى كه عصمت ندارد نمى تواند ولايت داشته باشد؟
ــ دقّت كن، خدا اوّل به اهل بيت، مقام عصمت را داد، بعداً از مردم خواست تا از آنها اطاعت كنند، اگر آنها معصوم نبودند، خدا هرگز اطاعت آنها را بر ما واجب نمى كرد، اگر آنها معصوم نبودند، هرگز بر ما ولايت نداشتند، آخر چگونه ممكن است خدا به ما بگويد گوش به فرمان كسى باشيد در حالى كه ممكن است او اشتباه كند؟
ــ حاج آقا! پس درست به همين دليل است كه سخن اهل سنّت باطل است.
ــ كدام سخن؟
ــ آنها مى گويند كه ابوبكر و عمر و عثمان، "ولى امر" مسلمانان بودند و آنها بر مردم ولايت داشتند.
ــ كسى مى تواند ولايت داشته باشد كه معصوم باشد، اين سخن حضرت على(عليه السلام) است كه فرمود: "خداوند دستور داد تا مردم از پيامبر اطاعت كنند زيرا پيامبر معصوم است و هرگز دستورى نمى دهد كه خدا از آن ناراضى باشد، هم چنين خدا دستور داده است تا مردم از ما اطاعت كنند، زيرا به ما مقام عصمت عنايت نمود".[47]