شب از نيمه گذشته و همه مردم در خواب ناز هستند; امّا تو بيدار شده اى. به سوى حوض مى روى تا وضو بگيرى.
عكس ماه در آب حوض افتاده است، همه جا سكوت است، نسيم مىوزد. وضو مى گيرى و به اتاق خود برمى گردى.
رو به قبله، كنار سجاده ات مى نشينى. ابتدا مقدارى قرآن مى خوانى، قرآن دل را زنده مى كند. سخن خدا را با تمام وجودت مى شنوى. اكنون ديگر تو مى خواهى با خدايت سخن بگويى.
مشغول خواندن نماز شب مى شوى. چه رمز و رازى در اين نجواى شبانه نهفته است كه هر شب خواب را از تو مى ربايد. به راستى كه دوستان خدا در دل شب چه صفايى مى كنند و در خلوت كردن با خدا چه چيزهايى را مى بينند كه اين گونه بيقرار او هستند!
مدّتى مى گذرد، نماز تو به پايان رسيده است، سر به سجده گذاشته اى و اشك مى ريزى.
خودت هم نمى دانى چه مى شود كه ناگهان احساسى به تو دست مى دهد، سبكبال مى شوى، گويى كه در آسمان هستى.
سر از سجده برمى دارى، دست هايت را به سوى آسمان مى گيرى، حسى با تو سخن مى گويد كه امشب شب تكرار نشدنى است، هر چه از خدا بخواهى امشب به تو مى دهد.
نمى دانى چه شده است; امّا هر چه هست لطف دوست است، امشب او مى خواهد به تو پاداشى بدهد.
به فكر فرو مى روى، آرزوهاى زيادى دارى. نمى دانى كدام را انتخاب كنى.
ناگهان صداى گريه اى به گوشت مى خورد. تو اين صدا را مى شناسى. پسرت در گهواره است كه گريه مى كند. نامش محمّد باقر است.
با صداى گريه او، فكرى به ذهنت مى رسد، تو ديگر مى دانى چه دعايى بكنى، پس رو به آسمان مى كنى و مى گويى: "بار خدايا! به فرزندم توفيق خدمت كردن به دين را كرم كن!"
اكنون دستت را به صورتت مى كشى و از جا برمى خيزى تا فرزندت را در آغوش بگيرى.
تو نمى دانى كه امشب چه كردى و اين دعاى تو چه خواهد كرد. به بركت اين دعا، فرزند تو دانشمندى فرزانه مى گردد، خدمتى به مكتب تشيع مى كند كه مثل و مانند ندارد.
كتاب هاى زيادى مى نويسد، بهترين كتاب او بحار الأنوار نام دارد كه مجموعه اى بى نظير از سخنان اهل بيت(عليهم السلام) است. فرزند تو به مكتب شيعه جان تازه اى مى دهد.
فرزندت، علامه مجلسى مى شود و تا دنيا باقى است نامش بر آسمان مكتب شيعه مى درخشد.[36]
قرآن دعاى مؤمنان را چنين بيان مى كند:
(رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَ جِنَا وَذُرِّيَّـاتِنَا قُرَّةَ أَعْيُن).
خدايا! همسران و فرزندانى به ما موهبت كن كه مايه روشنى چشم ما باشند.[37]
تدبّرى در آيه :
در زبان عربى براى مفهوم "عطا كردن" از دو واژه استفاده مى شود: "عطا" و "هبه". ريشه واژه "هَب" كه در اين آيه آمده است، واژه "هبه" است. ميان دو واژه "عطا" و "هبه" تفاوت وجود دارد، ما مى خواهيم بدانيم چرا در آيه واژه هبه آمده است:
پسرم عليرضا هوس داشتن كامپيوتر به سرش زده بود. من به او گفتم بايد كلاس كامپيوتر بروى و مقدارى كار كردن با آن را ياد بگيرى تا من يك كامپيوتر خوب برايت بخرم.
او قبول كرد و چند ماه به كلاس رفت. روز تولّد او نزديك بود و من يك كامپيوتر كيفى خريدم. همه دوستان در خانه ما جمع بودند و جشن تولّد پسرم بود. وقتى همه هديه هاى خودشان را به عليرضا دادند من هم كادوى خود را به او دادم.
اگر در جلسه ما يك عرب زبان وجود داشت براى اين كار من از واژه "عطا" استفاده مى كرد و واژه "هبه" را به كار نمى برد.
ما هنگامى واژه "عطا" را به كار مى بريم كه ظرفيت طرف مقابل را نگاه كرده باشيم كه آيا مى تواند از آن هديه ما استفاده بكند يا نه؟
من وقتى به پسرم كاميپوتر هديه دادم كه او زمينه استفاده از آن را در خود ايجاد كرده بود.
يادم نمى رود در آن جشن تولّد، پسر كوچكترم محمّد حسين كه سه سال داشت شروع به گريه كرد. او هم كامپيوتر مى خواست.
اگر من براى او هم كامپيوتر مى خريدم، اين كار من با واژه "هبه" مناسبت داشت. زيرا او زمينه استفاده از كامپيوتر را نداشت.[38]
قرآن در اين آيه از واژه "هبه" استفاده مى كند، قرآن مى خواهد به ما بگويد هنگامى كه دعا براى فرزندت مى كنى به خودت نگاه نكن! اگر خودت نتوانسته اى، دعاهاى بزرگ براى فرزندت بكن.
نگو من كارگر ساده يا كارمند هستم. نگو در خانواده ما زمينه اين چيزها نيست. پسر من نمى تواند افتخار بيافريند. نگاهت بلند باشد. تو از خدا بخواه به تو فرزندى بدهد كه افتخار اسلام و جهان باشد.
اين راز استفاده قرآن از كلمه "هبه" مى باشد.[39]