به راستى هدف خداوند از آوردن ما به اين دنيا چه بوده است؟
چرا زندگى اين دنيا همواره با بلا و گرفتارى آميخته است؟
حتماً سخن حضرت على(عليه السلام) را شنيده اى كه فرمود:
دارٌ بِالْبَلاءِ مَحْفُوفَةٌ
اين دنيا، خانه اى است كه هميشه با بلا و مصيبت همراه است.[7]
جالب آنكه هر چه انسان به خدا نزديك تر شود بلاى بيشترى نصيب او مى شود.
به نظر شما علّت گرفتار شدن مؤمن به بلا چيست؟
خداوند متعال، روح ما را در عالم قدس و ملكوت خود آفريد، ولى او مى دانست اين انسان ممكن است دچار غرور شود و هيچ چيز مانند اين غده سرطانىِ غرور نمى تواند مانع كمال انسان شود.
براى همين بود كه خدا روح ما را به اين دنياى خاكى آورد، دنيايى كه با بلا و گرفتارى آميخته است.
در اين دنيا، روح ما با اين بلاها و گرفتارى ها درمان مى شود و آن بيمارى غرور و خودبينى، آرام آرام از بين مى رود.
يادت هست چند روز پيش به سردرد شديدى مبتلا شدى، يادت هست كه يك درد دندان، چگونه تو را كلافه كرد !
همه اين گرفتارى ها مانند پادزهرى است كه روح تو را از بيمارى غرور نجات مى دهد.
آرى، حال هر چه به خدا نزديك تر مى شوى، هر چه در اين درگاه مقام بيشترى پيدا مى كنى، مى بينى كه به بلاهاى بيشترى گرفتار مى شوى، همه اينها براى اين است كه تو مى خواهى مهمانِ درگاه خداوند شوى، براى همين بايد آلودگى ها از روح و جان تو زدوده شود.
آيا مى دانى چگونه روح ما از آلودگى هاى گناه و معصيت پاك مى شود؟
همانطور كه جسم انسان با حمام رفتن پاك و تميز مى شود، روح انسان هم با قرار گرفتن در زير دوش بلا، پاك مى شود.
پس از امروز به بعد، با چشمى ديگر به بلا و گرفتارى نگاه كن !
به هر حال، دنيا، جايگاه بلا و گرفتارى مؤمن است و خوشا به حال كسى كه اين مرحله زندگى خود را با سعادت پشت سر بگذارد و با خوشحالى تمام به سوى سفر آخرت برود.
امام صادق(عليه السلام) مى فرمايد:
چون لحظه مرگ مؤمن فرا مى رسد ندايى به گوش او مى رسد كه از غم و غصه دنيا راحت شدى.[8]
آرى، موقعى كه مرگ فرا برسد پايان گرفتارى و بلاى مؤمن است، او ديگر پاك شده است و روح او صفا پيدا كرده است و مانند پرنده اى كه اسير قفس بوده است آزاد مى شود و دعوت خداوند را اجابت مى كند.
مؤمن در لحظه مرگ از همه آلودگى هاى روحى پاك شده است و اكنون مى تواند در عالم ملكوت به كمال خود ادامه دهد.