آيا موافقى با هم به شهر كوفه، به خانه حضرت على(عليه السلام) برويم؟
نگاه كن، آن پيرمرد كيست كه آرام آرام به سوى اين خانه مى آيد.
او در حالى كه از عصاى خود كمك مى گيرد به خانه امام نزديك مى شود.
آيا او را شناختى؟
او "حارث هَمْدانى" است كه به ديدن امام خود مى رود.
آيا موافقى همراه او باشيم؟
هنگامى كه حضرت على(عليه السلام)، نگاهش به حارث مى افتد كه با اين حالت بيمارى، به خدمت او آمده است از او سؤال مى كند:
حارث ! چه چيزى باعث شد كه تو به اينجا آمدى؟
حارث مى گويد:
اى امير مؤمنان ! محبّت شما مرا به اينجا كشانده است.
امام مى فرمايد:
اى حارث، آيا مرا دوست دارى؟
حارث در جواب مى گويد:
آرى، به خدا قسم من شما را دوست دارم.
من خيلى تعجّب مى كنم كه چرا حضرت على(عليه السلام)، اين سؤال را از حارث مى كند، معلوم است كه حارث هَمْدانى، عشق اهل بيت(عليهم السلام) را به سينه دارد و گر نه با اين شدت بيمارى به خانه آن حضرت نمى آمد.
اما اين سؤال امام، حكمتى دارد، خوب است كمى صبر كنيم.
امام چون جواب حارث را مى شنود مى فرمايد:
اكنون كه مرا دوست دارى، بدان كه مرا در چند جا خواهى يافت:
ـ آن موقعى كه بخواهى جان بدهى و لحظه مرگ تو فرا رسد، مرا نزد خود خواهى يافت و با ديدنم شادمان خواهى شد.
ـ مرا كنار حوض كوثر خواهى يافت كه چگونه دوستان خود را سيراب مى سازم، اى حارث، مرا آن روز خواهى ديد و شادمان خواهى شد.
ـ روز قيامت مرا خواهى يافت در حالى كه "پرچم حمد" را به دست گرفته ام و همراه با رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)، از روى پل صراط عبور كرده و به سوى بهشت مى رويم، و تو آن لحظه نيز شادمان خواهى شد.
حارث همدانى با يك دنيا خوشحالى، خانه امام خويش را ترك كرد در حالى كه يقين داشت كه امام مهربان او، در لحظه جان دادن به سر بالين او خواهد آمد.
حضرت على(عليه السلام) هم به وعده خود وفا كرد و لحظه جان دادن حارث، او را تنها نگذاشت.[2]