شب بود و باران بهارى بر سر و صورت من مى باريد. نسيم هم مىوزيد و نگاهم به گنبد طلايى خيره مانده بود. آرى! من در بهشت روى زمين بودم. من به حرم امام رضا(عليه السلام) پناه آورده بودم.
آقاى من!
دلم مى خواهد قدرى درباره خدا برايم سخن بگويى. تو خود مى دانى كه من از اوّل زندگى ام تا به حال فقط او را پرستش نموده ام، امّا چه كنم؟ معرفت و شناخت من نسبت به او خيلى كم است، من نياز دارم كه خدا را بهتر و بيشتر بشناسم.
مولاى من! باور دارم كه هيچ كس مثل شما نمى تواند خدا را برايم معرّفى كند.
وقتى حرف دلم را به آقا گفتم، خيلى آرام شدم. با خود مى گفتم او چه موقع جواب مرا خواهد داد؟ نمى دانستم، فقط مى دانستم كه بايد منتظر بمانم!
چند روز گذشت، ديگر بايستى به شهر خود بازمى گشتم. يكى از دوستان خود را ديدم، او مرا سخت در آغوش گرفت، گويى كه دلش براى من خيلى تنگ شده بود. همين طور كه در آغوشش بودم، كنار گوشم چنين گفت: "أوّلُ عبادةِ اللهِ معرفتُهُ". دوست داشتم با او بيشتر باشم، امّا فرصت نبود، تا ساعتى ديگر قطار حركت مى كرد، براى همين با او خداحافظى كردم.
نيم ساعتى بود كه قطار حركت كرده بود و ما از دل دشت هاى سبز و زيبا عبور مى كرديم، من كنار پنجره ايستاده بودم و به اين همه زيبايى نگاه مى كردم، لاله هايى كه سر از خاك بيرون آورده بودند و هر چشمى را مدهوش زيبايى خود مى كردند، فصل ارديبهشت كه مى شود، اطراف مشهد بسيار زيبا مى گردد.
ناگهان به ياد آن سخن دوستم افتادم، آن سخن چه بود؟ چه پيامى براى من داشت.
روى صندلى نشستم، رايانه خود را روشن نمودم و به جستجوى آن عبارت پرداختم. مى خواستم بدانم آن سخن از كيست و ادامه آن چيست؟
عجيب بود آن سخن از امام رضا(عليه السلام) بود، يك روز گروهى از دانشمندان نزد آن حضرت رفتند و از او خواستند تا براى آن ها در مورد خدا سخن بگويد. امام رضا(عليه السلام) هم سخن آن ها را پذيرفت و سخنان زيبايى را در مورد خدا بيان كرد.
"أوّلُ عبادةِ اللهِ معرفتُهُ".
اين جمله اى بود كه امام سخنرانى خود را با آن آغاز كرده بود.
قطرات اشك از چشمان من جارى شد، ساعتى به سخنان امام فكر كردم، آرى! من به دريايى از معارف توحيدى رسيده بودم، اكنون مى خواهم برداشت هاى خود را از سخن امام براى شما بيان كنم.
? ? ?
تو بايد بدانى كه اوّلين قدم در راه بندگى خدا، شناخت و معرفت نسبت به اوست.
اگر بخواهى خدا را بشناسى بايد با "توحيد" آشنا شوى، بايد بدانى كه خدا يكتاست و همتايى ندارد.
هر كس كه خدا را به چيزى مثال بزند و او را همانند چيزى بداند و يا خدا را در ذهن خود تصوّر كند، بايد بداند كه او خدا را نشناخته است.
تو فقط مى توانى به فكر كردن به آنچه خدا آفريده است، بپردازى و به عظمت او پى ببرى.
تو بايد با عقل خود به شناخت خدا برسى و با فطرت خود به او ايمان بياورى و با اعتراف به يگانگى او مى توانى ايمان خود را كامل كنى.
وقتى مى گويى كه خدا چگونه است، بدان كه خدا را هم رديف مخلوقاتش قرار داده اى، هيچ كس نمى تواند ذاتِ خدا را بشناسد.
هر كس بگويد خدا كجاست و از چه زمانى بوده است، سؤال او بى جاست، زيرا اين خداست كه مكان و زمان را آفريده است.
او صداى تو را مى شنود بدون اين كه گوش داشته باشد، او تو را مى بيند بدون آنكه چشم داشته باشد. او به هر كارى تواناست، هر چه بخواهد آن را انجام مى دهد بدون آن كه نياز به چيزى داشته باشد.
بدان كه ديندارى فقط و فقط بعد از شناخت خدا ممكن است، شناخت خدا هم در اين است كه خدا را هرگز به چيزى تشبيه نكنى و همه صفات و ويژگى هايى كه در بين مخلوقات مى بينى از او نفى كنى. آرى! خدا هيچ كدام از صفات مخلوقات خود را ندارد.
او مخلوقات خود را آفريده است، امّا به آنان هيچ نيازى ندارد. او در خدايى خود، يگانه است و در بزرگى و يگانگى، بى همتاست. فقط اوست كه در بزرگوارى، سرآمد همه شده و هرگز شريكى نداشته است.
او يگانه و بى نياز است، اوست كه همواره بوده و براى هميشه هست. خداى يگانه اى كه پيش از آغاز روزگارها بوده و پس از نابودى روزگارها نيز خواهد بود. او هرگز نابود نمى شود و پايان نمى پذيرد.
من پروردگار خويش را اين گونه ستايش مى كنم و باور دارم كه خدايى جز او نيست، من از عظمت و بزرگى او در شگفتم.*P*4