اينجا نيشابور است، شهر علم و دانش. علماى بزرگى در اين شهر زندگى مى كنند، همه آن ها اهل حديث هستند. امروز خبردار شده اند كه امام رضا(عليه السلام) به اين شهر مى آيد. همه آن ها به استقبال آن حضرت آمده اند، آن ها دوست دارند كه از ايشان حديثى بشنوند.
مأمون دستور داده است تا امام رضا(عليه السلام) مدّت زيادى در نيشابور نماند، او مى داند كه اگر مردم فرصت پيدا كنند و با امام رضا(عليه السلام)آشنا شوند، خطرى بزرگ حكومت را تهديد خواهد نمود.
خبر مى رسد كه امام رضا(عليه السلام) از شهر نيشابور حركت مى كند، غوغايى در ميان علماى شهر برپامى شود. چند نفر از بزرگان آن ها نزد امام مى آيند و يكى از آن ها چنين مى گويد: اى پسر رسول خدا! از ميان ما مى روى و ما هنوز از تو حديثى نشنيده ايم!
ديگرى مى گويد: تو را به حقّ پدر بزرگوارت، قسم مى دهيم كه حديثى براى ما بگوييد تا ما از شما يادگار داشته باشيم.
امام لبخندى مى زند، همه خوشحال مى شوند، قلم هاى خود را در دست مى گيرند تا سخن امام را بنويسند. اكنون امام رو به آنان مى كند و مى فرمايد: "من اين حديث را از پدرانم از پيامبر براى شما نقل مى كنم. پيامبر اين حديث را از جبرئيل شنيده است كه خدا فرموده است: لا إله إلاّ الله، دژِ محكم من است، هر كس وارد اين دژ بشود از عذاب جهنّم در امان خواهد بود".
اكنون سخن امام به پايان رسيده و موقع حركت است. همه با امام خداحافظى مى كنند. هنوز امام چند قدم دور نشده است كه بار ديگر چنين مى فرمايد: "بِشُروطِها وَ أَنا مِنْ شُروطِها".
آيا مى دانى منظور امام از اين سخن چيست؟
امام مى خواهد بگويد كه فقط گفتن لا إله إلاّ الله كفايت نمى كند، بايد به همه شرايط آن نيز عمل نمود. يكى از مهم ترين شرايط توحيد، اعتقاد به امامت است. تو بايد امام زمانِ خود را بشناسى و تسليم امر او باشى. آرى! توحيد بدون ولايت امام زمان نمى تواند تو را از عذاب خدا نجات بدهد.*P*2