مشركان مكّه مسلمانان را اذّيت و آزار مى نمودند و آنها را با انواع شكنجه ها عذاب مى دادند.
پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) دستور دادند تا عدّه اى از مسلمان به رهبرى جعفر طيّار (برادر حضرت على(عليه السلام)) به كشور حبشه مهاجرت كنند. نجاشى پادشاه حبشه بود و مذهب رسمى آن كشور مسيحيّت بود.
پادشاه حبشه از مسلمانان پذيرايى كرد و به آنان محبّت زيادى نمود و تا زمانى كه آنها در كشور او حضور داشتند از هيچ هميارى و همكارى با آنان دريغ ننمود.
يك روز جعفر طيّار براى ديدن نجاشى به سوى قصر او حركت نمود.
به نجاشى خبر دادند كه جعفر طيّار مى خواهد به حضور شما بيايد.
نجاشى دستور داد تا جعفر را به خدمت او راهنمايى كنند.
وقتى كه جعفر وارد قصر شد، صحنه اى را ديد كه بسيار تعجّب كرد.
دفعات قبل كه جعفر خدمت نجاشى مى آمد او را بر روى تخت پادشاهى مى ديد در حالى كه لباس هاى شاهانه به تن داشت و تاج گران قيمتى بر سر او بود.
اما امروز نجاشى را مى بيند كه لباس ساده اى به تن كرده و بر روى زمين نشسته است و آن تاج گران قيمت را بر سر ندارد. جعفر عرض سلام و ادب نمود و در گوشه اى متحيّر ايستاد.
نجاشى چون تعجّب جعفر را ديد به او رو كرد و گفت:
در كتاب آسمانى ما آمده است كه هر گاه خدا نعمتى به بنده اى داد بايد شكر آن را بجا آورد و هيچ شكرگزارى همانند تواضع و فروتنى نيست.
ديشب به من خبر رسيده است كه محّمد در جنگ بر مشركان پيروز شده است.
پيروزى لشكر خداپرستان نعمتى بود كه باعث خوشحالى من شد و من بايد شكر اين نعمت را بجا مى آوردم، براى همين امروز من لباس شاهانه نپوشيده و بر روى زمين نشسته ام تا خداى خويش را با تواضع و فروتنى شكر كنم.[31]
دوست من!
اين داستان زيبا را امام صادق(عليه السلام) براى ما نقل كرده است تا ما هم از پادشاه حبشه درس بگيريم و با تواضع و فروتنى در مقابل مردم، شكرگزار نعمت هاى خدا باشيم.
آرى، اگر روزى و روزگارى مقام تو بالا رفت و به پست و رياستى رسيدى بدان كه شكر اين نعمت اين است كه دچار غرور نشوى و در مقابل مردم متواضع باشى.
اگر پست و مقام دارى و با زيردست خود با تكبّر و غرور برخورد كردى، بدان كه كفران نعمت كرده اى و خداوند چه زود اين پست را از تو مى گيرد.
امّا اگر با همه با تواضع روبرو شدى و به درد دل مردم گوش فرا دادى بنده شكرگزار و خوب خدا هستى!