شب از نيمه گذشته است و همه مردم در خواب هستند.
نور مهتاب آسمان مدينه را روشن كرده است، همه جا سكوت است و آرامش.
همسر پيامبر در بستر خوابيده است كه صدايى به گوشش مى خورد.
در اين نيمه شب، صدا از كجا مى آيد؟
او برمى خيزد و پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) را در بستر نمى بيند. پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) كجاست؟ او به جستجوى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) مى رود و پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) را در حال نماز و مشغول عبادت مى يابد!
آرى، صداى گريه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) بود كه او را از خواب بيدار كرد.
نور مهتاب از پنجره به اتاق تابيده و چهره پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) را روشن كرده است.
چهره پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) چه دلرباتر شده است!
همه فرشتگان نيز به تماشاى اين قطرات اشكى نشسته اند كه بر گونه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) جارى است.
نمى دانم خدا اين اشك ها را با چه قيمتى خريدارى مى كند؟!
همسر پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) صبر مى كند تا نماز حضرت تمام شود، آنگاه مى گويد: اى رسول خدا! چرا اين قدر خودتان را خسته مى كنيد؟ براى چه اين قدر نماز مى خوانيد؟ خدا، تمام گناهان شما را بخشيده است. مگر خداوند به تو وعده بهشت نداده است؟ پس ديگر براى چه اين قدر اشك مى ريزى و عبادت مى كنى؟
پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) لبخندى مى زند و مى فرمايد: درست است كه خدا به من وعده بهشت داده است، امّا آيا من بنده شكرگزارى نباشم! آيا نبايد در مقابل اين همه نعمتى كه خدا به من داده است تشكّر كنم؟
آرى، همسر پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) خيال مى كرد هر كس كه در دل شب اشك بريزد و با خدا خلوت كند از ترس جهنّم به خدا پناه مى برد.
او نمى دانست كه به گونه ديگرى هم مى توان عبادت كرد و اشك ريخت!
اشك چشم پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) اشك ترس نيست!
او اشك مى ريزد و به سجده مى رود تا از خدا تشكّر كند!
دوست من! تو هم امشب، همين نيمه شب وضو بگير و به نماز بايست!
مگر پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) بزرگترين الگو براى همه ما نيست؟
بيا يكبار هم كه شده در دل شب نه از ترس خدا بلكه از روى عشق براى خدايى نماز بخوانيم كه به ما اين همه نعمت ارزانى داشته است!
آيا مى دانيد اين گونه خدا را عبادت كردن، مايه آرامش مى شود؟
وقتى تو به خاطر تشكّر از خدا، نماز مى خوانى و به سجده مى روى به طور ناخودآگاه به نعمت هايى كه خدا به تو داده است توجّه پيدا مى كنى، به داشته هايت در زندگى فكر مى كنى، مثبت انديش مى شوى و ديگر هيچ گاه به نداشته ها و كاستى ها، فكر نخواهى كرد.
با اين گونه عبادت كردن، زيبايى هاى زندگى خود را در خاطر و فكر خود درشت و درشت تر مى كنى و اينجاست كه متوجّه مى شوى كه خدا چقدر به تو نعمت داده است و تو از آنها غافل بوده اى![5]