صداى اذان ظهر از مسجد رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) به گوش مى رسد، همه مسلمانان براى خواندن نماز به مسجد مى آيند.
سلمان وضو مى گيرد و به سوى مسجد مى آيد، در بين راه با راستگوترين فرد تاريخ، ابوذر برخورد مى كند.[24]
اين دو به يكديگر علاقه زيادى دارند و وقتى يكديگر را مى بينند مثل اين است كه تمام دنيا را به آنها داده اند.
سلمان رو به ابوذر مى كند و مى گويد: آيا امروز به خانه من مى آيى تا ناهار در خدمت شما باشم!
ابوذر لبخندى مى زند. آنها نماز را همراه با رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) مى خوانند و بعد از عرض سلام و ادب خدمت آن حضرت به سوى خانه سلمان حركت مى كنند. سلمان بسيار خوشحال است چرا كه امروز مهمان عزيزى دارد. او با ظرف آبى از مهمان خود پذيرايى مى كند و با هم مشغول گفتگو مى شوند. موقع صرف غذا مى شود و سلمان سفره را پهن مى كند. در ميان سفره دو قرص نان است و يك ظرف آب! ابوذر دست خود را به سوى نان ها مى برد، آنها را از روى سفره برمى دارد و نگاه كرده و براندازى مى كند. سلمان رو به ابوذر مى كند و مى گويد: براى چه به نان ها نگاه كردى؟
ابوذر مى گويد: مى خواستم ببينم آيا آنها خوب پخته شده اند يا نه؟
سلمان جواب مى دهد: اى ابوذر! آيا مى دانى در تهيّه شدن اين نان چقدر زحمت كشيده شده است؟ آيا مى دانى فرشتگان باران، رحمت خدا را نازل كردند و زمين دانه گندم را در خود پذيرا شد تا دانه گندم سبز شود. آيا مى دانى چقدر رحمت و بركت خدا در اين نان وجود دارد؟ آيا تو اين گونه شكر نعمت خدا را مى نمايى؟
ابوذر سر خود را پايين انداخته، به سخنان سلمان گوش مى دهد. آرى، نان محترم است و ما بايد با احترام با آن برخورد كنيم.
اين احترام ما به بركت خدا است كه نشان دهنده شكر ما مى باشد.
ابوذر مى گويد: من از اين كارى كه انجام دادم عذرخواهى مى كنم و از خداوند هم مى خواهم اين كار مرا ببخشايد.
دوست من! ديديد كه سلمان با ابوذر چگونه برخورد كرد. اگر الآن سلمان سر سفره هاى ما حاضر شود چه مى گويد؟ ما چقدر از نان احترام مى گيريم. بى جهت نيست كه بركت زندگى ما كم شده است.
شكر نعمت خدا به اين نيست كه به سجده برويم و صد بار "شكراً الله" بگوييم. شكر واقعى اين است كه بركت خدا را احترام كنيم و از اسراف كردن خوددارى كنيم.[25]