آيا مى دانيد در مورد هر چه فكر كنيد و سخن بگوييد آن را به سوى خود جذب مى كنيد؟
اگر همواره از بيمارى و فقر سخن بگوييد آن را بيشتر به سوى خود مى كشانيد!
حتماً در زندگى خود با افرادى روبرو شده ايد كه همواره دم از يأس و نااميدى مى زنند و هر كجا مجال سخن بيابند منفى ها را بيان مى كنند، آنها نمى دانند با اين كارشان همان بدى ها را به سوى خود جذب مى كنند.
اميدوارم شما از آن افرادى باشيد كه همواره در زندگى خود به زيبايى ها فكر كنيد و در مورد آن سخن بگوييد كه از همين راه مى توانيد زيبايى ها را در زندگى خود رشد دهيد.
آرى، كلام تو عصاىِ معجزه گر تو مى باشد، تو مى توانى با حركت دادن اين عصا شادمانى و ثروت را به جاى اندوه و تنگدستى بنشانى!
امروزه ثابت شده است كه واژه ها با تصاويرى كه به همراه خود در ذهن ما ايجاد مى كنند بر ضمير ناخودآگاه ما اثر مى گذارند.
ما در دنياى خارج همان را درو مى كنيم كه در عالم انديشه خود كاشته ايم براى همين بايد تلاش كنيم تا در ذهن خود همواره زيبايى ها را قرار دهيم و درِ زبان خود را به بدى ها باز نكنيم.
آرى، تكرار كلام زيبا بر ذهن نيمه هشيار آدمى اثر مى گذارد، شايد شما در ابتدا نتوانيد انديشه خود را مهار كنيد كه به خوبى ها بينديشد، امّا كلام و سخن خود را مى توانيد در اختيار بگيريد.
همواره سعى كنيد كلام زيبا به زبان آوريد تا انديشه شما هم زيبا شود آن وقت مى بينى كه چگونه زيبايى ها يكى پس از ديگرى در زندگى شما طلوع مى كند.
فكر مى كنم ديگر تو با ضرورت كلام مثبت آشنا شدى و دانستى كه اين كلام مثبت است كه باعث مى شود تا زيبايى ها در زندگى تو رشد كند و به ثمر بنشيند.
اگر امروزه بشر به ضرورت كلام مثبت پى برده است، چهارده قرن قبل اسلام به ما دستور داده است كه در زندگى خود از اين اصل پيروى كنيم.
در همين قرآنى كه ما ده ها بار آن را خوانده ايم به اين اصل اشاره شده است.
به راستى ما چقدر با پيام هاى قرآن آشنا هستيم؟
اين آيه را بخوان و در آن فكر كن:
( وَ اَمّا بِنِعمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّث): "و از نعمت هايى كه خدا به تو داده است با مردم سخن بگو".[27]
جامعه ما چقدر نيازمند عمل نمودن به اين اصل است. اگر مردم ما عادت داشتند در مورد نعمت هايى كه خدا به آنها داده است، سخن بگويند آيا ديگر اين همه نااميدى و ناشكرى در جامعه ما موج مى زد؟
ما عادت كرده ايم از اوّل صبح كه از خواب بيدار مى شويم به فكر نداشته هاى خود باشيم و تا شب همين طور بدويم تا شايد به نداشته هاى خود برسيم.
امّا نمى دانيم كه نداشته هاى ما نامحدود است و هيچ وقت تمام نمى شود!
و براى همين است كه جامعه به اصطلاح اسلامى ما در عطش دنياطلبى مى سوزد!
ديگر قناعت در اين جامعه يك افسانه شده و براى همين است كه آرامش هم به افسانه اى بدل گشته است!
اما هنوز هم دير نشده است!
ما مى توانيم بر اين حركتى كه جز تشويش خاطر براى ما ندارد خاتمه ببخشيم.
بياييد تصميم بگيريم به حرف قرآن گوش فرا دهيم!
از اوّل صبح تا آخر شب فقط در مورد نعمت هايى كه خدا به ما داده است فكر كنيم و سخن بگوييم.[28]
اگر در خانه همسر مهربانى داريم كه به ما عشق مىورزد، اگر فرزندان سالمى داريم، اگر بدن سالمى داريم و ... در مورد اينها فكر كنيم و سخن بگوييم.
جالب اين است كه چون زبان خود را به ذكر نعمت هاى خدا باز كنى طبق قانون جذب، نعمت هاى ديگر را به سوى خود مى كشانى و براى همين مى بينى كه بركت زندگى تو زياد و زيادتر شد.
آرى، اين يكى از راه هاى شكرگزارى است كه تو در مورد نعمت هايى كه خدا به تو داده است سخن بگويى!
تازه اين طورى عشق و محبّت تو به خدا هم زياد و زيادتر مى شود، چرا كه وقتى كه نعمت هاى خدا را يادآورى مى كنى به طور ناخودآگاه به روح خود اين پيام را مى دهى كه خدا چقدر در حقّ من مهربانى كرده است و همين باعث مى شود كه تو خدا را از صميم قلب دوست داشته باشى!
و به راستى در اين دنيا چه چيز قيمتى تر از دوستى با خدا است؟
آرى، با اين يادآورى نعمت ها، محبّت به خداوند متعال در دل شما جوانه مى زند و با استمرار اين كار فكرى، اين جوانه تبديل به درختى پربار مى شود و هر لحظه ميوه معاشقه با خدا بر اين درخت به ثمر مى نشيند.
رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمودند:
خداوند به حضرت داوود(عليه السلام) وحى كرد: اى داوود! كارى كن كه مردم مرا دوست داشته باشند.
و داوود(عليه السلام) چنين عرضه داشت: چگونه مردم را به سوى محبّت تو دعوت كنم؟
خطاب رسيد: نعمت هاى من را براى مردم ياد آورى كن، زيرا هرگاه تو مردم را به ياد نعمت هاى من بيندازى، آنان به من محبّت خواهند ورزيد.[29]
آرى، چقدر زيبا است انسان ساعتى بنشيند، با خود خلوت كند و ياد نعمت هاى خدا كند.[30]