من همراه با عدّه اى از ياران امام صادق(عليه السلام)، خدمت آن حضرت بوديم.
در اين ميان امام رو به من كرد و فرمود: شيعه ما چه زنده باشد و چه مرده، خدا را عبادت مى كند.
من از شنيدن اين سخن خيلى تعجّب كردم، وقتى مرگ به سراغ ما بيايد، ديگر چگونه مى توانيم خدا را عبادت نماييم؟!
براى همين رو به امام كرده و گفتم: چگونه وقتى شيعه شما مرگش فرا رسيد، عبادت خدا را مى كند؟! مگر با مرگ، پرونده اعمال انسان بسته مى شود؟ پس چگونه است كه بعد از مرگِ شيعه، هنوز او در حال عبادت است.
امام رو به من كرده و فرمودند:
وقتى لحظه مرگِ شيعه ما فرا برسد و جان به جان آفرين تسليم كند، دو فرشته اى كه مأمور ثبت كردار و گفتار او بودند به سوى آسمان پرواز مى كنند. آنها مأموريّت خود را پايان يافته مى يابند و خيال مى كنند ديگر در روى زمين كارى ندارند.
هنگامى كه آنها به آسمان مى رسند، خطاب به خداوند عرضه مى دارند: بار خدايا! ما را مأمور ثبت اعمال بنده خود كرده بودى، اكنون عمر او به سر آمد و مأموريّت ما تمام شد. به ما اجازه بده تا در آسمان يا در زمين به عبادت تو بپردازيم!
خداوند به آنان مى گويد: اى فرشتگان من! در آسمان من كسانى كه عبادت مرا مى كنند، زياد هستند و من به عبادت آنها نياز ندارم و در زمين هم افراد زيادى عبادت مرا مى كنند و من از همه اين عبادت ها بى نياز هستم.
اكنون به شما مأموريّت تازه اى مى دهم. از شما مى خواهم كه به زمين برگرديد و به كنار قبر بنده من برويد و در آن جا نماز بخوانيد.
اين دو فرشته خطاب به خداوند عرضه مى دارند: بار خدايا! چگونه اين بنده تو شايسته محبّت تو شده است؟!
و خداوند در جواب آنها مى فرمايد: اين به خاطر محبّتى است كه به خاندان پيامبر من داشته است.
و آن دو فرشته به كنار قبر آن بنده برمى گردند.
آنها تا روز قيامت مشغول نماز و عبادت مى شوند و ثواب همه آنها براى آن مؤمن نوشته مى شود. البته ثواب يك ركعت نماز آن فرشتگان به اندازه ثواب هزار ركعت نماز انسان ها مى باشد.
من با خود فكر كردم كه وقتى شيعه اى جان بدهد، عبادتش بيش از موقعى است كه زنده است.
وقتى شيعه از دنيا برود آن دو فرشته براى او نماز مى خوانند و هر ركعت نماز آنها با هزار ركعت نماز انسان برابرى مى كند![6]