پيامبر در جمع ياران خود نشسته بود و براى آنها سخن مى گفت و همه از وجود پيامبر بهره مى گرفتند.
نمى دانم چه شد كه سخن از روز قيامت به ميان آمد و پيامبر به اين مناسبت فرمود: وقتى روز قيامت بر پا شود، افرادى را مى بينى كه صورت هاى آنها مانند ماه شب چهارده مى درخشد و همه آرزو مى كنند، كاش جاى آنها بودند.
پيامبر اين سخن خويش را سه بار تكرار كرد. همه مى خواستيم بدانيم كه اين افراد چه كسانى مى باشند.
در اين هنگام شخصى سؤال كرد: آيا آنها همان شهيدانى مى باشند كه جان خود را در راه اسلام فدا كرده اند؟
پيامبر در جواب فرمود: آنها ثواب شهدا را دارند امّا اين طور نيست كه در جبهه جنگ شهيد شده باشند.
آيا آنها پيامبرانند؟ آيا آنها جانشينان پيامبران هستند؟
جواب منفى است. پس به راستى آنها چه كسانى هستند؟ آيا آنها از فرشتگان هستند؟
آنها از فرزندان آدم هستند و بر روى همين زمين زندگى كرده اند. آنها كسانى هستند كه همه فرشتگان و شهدا آرزوى مقام ايشان را دارند.
اى رسول خدا! آيا مى شود آنها را براى ما معرفى كنيد؟
در اين هنگام پيامبر نگاهى به اطراف خود مى كند. به راستى او به دنبال چه كسى مى گردد؟
او نگاهى به على(عليه السلام) كرده و با دست او را نشان مى دهد و مى فرمايد: كسانى كه روز قيامت صورت هايشان چون ماه مى درخشد و همه آرزوى مقام آنها را دارند، على و شيعيان او هستند.[5]