يكى از شيعيان نزد امام صادق(عليه السلام) آمد و درباره حضرت مهدى(عليه السلام) سؤال كرد، امام پاسخ سؤال او را دادند و سپس چنين فرمودند:
"لَو أدرَكتُهُ لَخَدَمتُهُ أيامَ حَياتي".
"اگر من زمان مهدى(عليه السلام) بودم، همه عمرم را در خدمتش مى گذراندم".[50]
اين سخن بسيار مهم است، امام صادق(عليه السلام) با آن مقام و عظمتى كه خدا به او داده است، آرزو مى كند كه به مهدى(عليه السلام)خدمت كند و يارى او را بنمايد. مگر خدمت كردن به مهدى(عليه السلام) چه رمز و رازى دارد كه امام صادق(عليه السلام)ارزوى آن را دارد؟
من اكنون در روزگارى هستم كه امام صادق(عليه السلام) آرزو داشت كه در اين زمان زندگى مى كرد تا حضرت مهدى(عليه السلام) را يارى كند!
بايد قدرى به اين نكته فكر كنم، به راستى اين چه سعادت بزرگى است كه من بتوانم به حضرت مهدى(عليه السلام) خدمتى كنم و او را يارى كنم!
امروز امام زمان همه شيعيان خود را به يارى فراخوانده است و منتظر است تا ما نداى او را جواب بگوييم! او از ما خواسته است براى ظهورش، زياد دعا كنيم. ما بايد ياد و نام آن حضرت را زنده نگاه داريم، در مسير كسب معرفت گام برداريم، با تقوا و دورى از گناه، باعث شادى دل او بشويم.
مبادا شيطان مرا فريب بدهد و به من بگويد: "تو كجا و ياور امام زمان شدن كجا؟ اين مقام مخصوص بزرگان است!".
خدا از هر كسى به اندازه توان او، انتظار دارد، من بايد در حد توان خود، امام زمان را يارى كنم:
در قنوت نمازها، براى ظهورش دعا كنم، هر روز صبح، دعاى "عهد" را بخوانم و با آن حضرت، پيمان خود را تازه كنم، از گناه دورى كنم و با رفتار خوب خود، مردم را به سوى امام زمان دعوت كنم.
شب كه فرا مى رسد، لحظاتى فكر كنم، ببينم كه در آن روز، چه كارهايى كرده ام كه باعث شادى دل امام شده است، اعمال و رفتار خود را محاسبه كنم، اگر خطايى كرده ام از آن توبه كنم و تصميم بگيرم فردايى زيبا را رفم بزنم.
صبح كه فرا مى رسد، براى سلامتى آن حضرت، صدقه بدهم، اين كار را هر روز انجام بدهم، اين باعث مى شود كه ياد حضرت را در دل خود زنده كنم.