نگاهى به تو مى كنم و مى پرسم: "آيا دوست دارى خدا را يارى كنى؟" تو لحظه اى به فكر فرو مى روى و با خود مى گويى: "مگر خدا به يارى ما نياز دارد؟ خدا از همه بى نياز است".
آرى، حق با توست، خدا هيچ نيازى به يارى ما ندارد، امّا در قرآن چنين مى خوانيم: "اگر خدا را يارى كنيد، خدا شما را يارى مى كند و قدم هاى شما را استوار مى سازد".[1]
يارى خدا همان يارى دين خدا است. وقتى تو بندگى خدا را بنمايى و از دستورات او اطاعت كنى، در واقع، خدا را يارى كرده اى. وقتى در مسير هدفى حركت كنى كه خدا تو را براى رسيدن به آن خلق كرده است، خدا را يارى كرده اى، زيرا كارى كرده اى كه خدا به هدفش رسيده است.
خدا به ما انسان ها هيچ نيازى ندارد، ما را براى رسيدن به كمال آفريد، به ما اختيار داد تا راه رستگارى را خودمان، انتخاب كنيم، وقتى ما به انتخاب خود، راه سعادت را برمى گزينيم و در آن مسير گام برمى داريم، در واقع خدا را يارى كرده ايم.
اين سحن مولايم على(عليه السلام) است كه چنين مى گويد: "خدا از شما خواسته است تا او را يارى كنيد، اما اين درخواست خدا به علت ناتوانى خدا نيست، او از شما يارى طلبيده است در حالى كه لشكريانى فراوان در آسمان و زمين دارد، هر آنچه در جهان است از آنِ اوست، او بر هر كارى تواناست و قدرت بى انتها دارد. خدا از شما يارى طلبيد تا شما را امتحان كند".[2]
آرى، ما هر چه داريم، از خداست، اگر مال، ثروت، زن و فرزندى داريم، همه از خداست. ما چيزى از خود نداريم. خدا از ما يارى مى خواهد تا ما را امتحان كند، اين امتحان براى اين است كه ما خودمان را بهتر بشناسيم و گرنه خدا به همه چيز آگاهى دادر و نياز به امتحانِ بندگانش ندارد، در سايه اين امتحان است كه استعداد انسان ها شكوفا مى شود و حقيقت وجود هر كس آشكار مى گردد.

* * *

امروز راه سعادت كدام است؟
راه مستقيم چيزى جز گام برداشتن در مسير ولايت حجّت خدا نيست. امروز اگر در اين مسير بوديم، خدا را يارى كرده ايم و اگر راه ديگرى را برگزيديم و از حجّت خدا دور شديم به بيراهه مى رويم. اين باور همه ما شيعيان است كه خدا امام زمان را به عنوان تنها راه سعادت قرار داده است.
اكنون وقت آن است كه سؤال ديگرى را بپرسم: آيا دوست دارى امام زمان خودت را يارى كنى؟
امام زمان كه حجّت خداست، او به اذن خدا، قدرتى آسمانى دارد و به هر كارى تواناست، او اصلاً نيازى به يارى ما ندارد، اين ما هستيم كه به او نيازمنديم، او فقط به خداى يگانه نياز دارد و به ما هيچ احتياجى ندارد. اگر امام به ما نياز داشته باشد، كه ديگر امام نيست. امام كسى است كه به به غير خدا هيچ نيازى ندارد، اگر اين مطلب صحيح است، پس يارى كردن آن حضرت چه معنايى دارد؟
يارى كردن او اين است كه ما در مسير خواسته هاى او گام برداريم و به كمال برسيم. هدف امام زمان، چيزى جز هدايت انسان ها نيست، وقتى من در راه بندگى خدا گام برمى دارم و به وظيفه ام عمل مى كنم، امام زمان را يارى كرده ام.
بزرگ ترين نعمت خدا، نعمت ولايت امام زمان است، هر چقدر بيشتر شكرگزار اين نعمت باشم، به هدف خلقت خويش نزديك تر شده ام و اين گونه آن حضرت را يارى كرده ام و بيشتر مديون لطف و عنايت او قرار گرفته ام.
اگر كسى موفّق شود كمكى به امام زمانش كند، نبايد فكر كند كه آن حضرت به او احتياج داشته است. امام به اذن خدا بر هر كارى كه بخواهد قدرت دارد، اگر كسى كارى را براى امام انجام مى دهد، در حقيقت از سر لطف به او اجازه اين كار داده اند تا موفّق به آن عمل شود و به درجه اى از بندگى خدا برسد، در حقيقت اين امام است كه او را در جهت رسيدن به هدف خلقتش، يارى كرده است.