خدا، اوّلين يارى كننده امام زمان است، اوست كه حجت خود را يارى مى كند تا از دسيسه هاى دشمنان، نجات يابد، خدا او را از ديده ها پنهان كرده است و هيچ ستمگرى نمى تواند به او دسترسى پيدا كند.
يكى از لقب هاى آن حضرت "منصور" است، يعنى خدا او را يارى مى كند. در دعاى "ندبه" چنين مى خوانيم: "اَينَ المَنصُور...": كجاست آن آقايى كه خدا او را يارى مى كند و او پيروز مى شود. وقتى روزگار ظهور فرا برسد، خدا فرشتگان را به يارى آن حضرت مى فرستد.
قيام امام زمان از كنار كعبه آغاز مى شود، او در آنجا به نماز مى ايستد و با خداى خويش راز و نياز مى كند و از او مى خواهد اجازه قيام بدهد، جبرئيل با گروهى از فرشتگان امام مى رسد و سلام مى كند و مى گويد: "اى سرور و آقاى من ! اكنون دعاى شما مستجاب شده است!".[32]
در آن هنگام است كه امام پرچم خود را برافراشته مى كند، همان پرچمى كه جبرئيل در جنگ "بَدْر" براى پيامبر آورد. تا آن زمان، آن پرچم، فقط دو بار استفاده شده است، اوّلين بار زمانى بود كه جبرئيل آن پرچم را براى پيامبر آورد و او هم در جنگ بدر آن را باز نمود و لشكر اسلام در آن جنگ به پيروزى بزرگى دست يافت. پيامبر بعد از جنگ بدر، آن پرچم را جمع كرد و ديگر در هيچ جنگى آن را باز نكرد و تحويل حضرت على(عليه السلام) داد. آن حضرت نيز فقط در جنگ "جَمل"، آن پرچم را باز نمود و ديگر از آن استفاده نكرد.[33]
وقتى كه اين پرچم برافراشته مى شود، ترس و وحشت عجيبى در دشمنان پديدار مى گردد به طورى كه ديگر نمى توانند هيچ كارى بكنند، با برافراشتن اين پرچم، دل هاى ياران امام زمان چنان از شجاعت پر مى شود كه گويى اين دل ها از جنس آهن است و هيچ ترسى به آنها راه ندارد.[34]
وقتى امام، آن پرچم را برافراشته مى كند، هفت گروه از فرشتگان به يارى امام مى آيند:
اول: فرشتگانى كه با نوح(عليه السلام) در كشتى بودند و او را يارى كردند.
دوم: فرشتگانى كه به يارى ابراهيم(عليه السلام) آمدند.
سوم: فرشتگانى كه همراه موسى(عليه السلام) بودند زمانى كه رود نيل به امر خدا شكافته شد و قوم بنى اسرائيل از رود نيل عبور كردند.
چهارم: فرشتگانى كه هنگام رفتن عيسى(عليه السلام) به آسمان، همراه او بودند.
پنجم: چهار هزار فرشته اى كه هميشه در ركاب پيامبر اسلام بودند.
ششم: سيصد و سيزده فرشته اى كه در جنگ "بَدْر" به يارى پيامبر آمدند.
هفتم:فرشتگانى كه براى يارى امام حسين(عليه السلام) به كربلا آمدند، ولى حكمت خدا بر آن بود كه امام حسين(عليه السلام) از قدرت آنان، استفاده نكند، براى همين آنان از آن روز در كربلا ماندند تا زمان ظهور مهدى(عليه السلام) فرا برسد و او را يارى كنند.[35]
خدا امام زمان را با اين هفت گروه يارى مى كند و ريشه ظلم و ستم براى هميشه از روى زمين كنده مى شود.

* * *

در زمان ظهور، بزرگ ترين دشمن حق و حقيقت، شخصى است كه "سُفيانى" نام دارد. او پنج ماه قبل از ظهور، در سوريه دست به كودتاى نظامى مى زند و حكومت آن كشور را به دست مى گيرد و سپس به عراق حمله مى كند و شهر كوفه را تصرّف مى كند و شيعيان را به قتل مى رساند.[36]
سفيانى خبر دارد كه امام زمان در مكّه ظهور كرده است، او سپاهى را به مدينه مى فرستد و آنجا را هم تصرف مى كند، سپس سپاه سيصدهزار نفرى او به سمت مكّه حركت مى كند، سفيانى به آنان دستور داده است شهر مكّه را تصرّف و كعبه را خراب كنند و امام را به قتل برسانند. سپاه سفيانى از مدينه به سمت مكّه حركت مى كند، پانزده كيلومتر را كه پشت سر مى گذارد به سرزمين "بَيْدا" مى رسد.[37]
شب فرا مى رسد، ناگهان صدايى در آن بيابان مى پيچد: "اى صحراى بَيْدا ! اين قوم ستمگر را در خود فرو ببر!".[38]
اين صداى جبرئيل است، زمين شكافته مى شود و تمام آن سپاه را در خود فرو مى برد، آرى، خدا به وعده خود وفا مى كند و دشمنان امام زمان را نابود مى كند.[39]

* * *

خدا امام زمان را به وسيله مؤمنان واقعى يارى مى كند، وقتى آن حضرت در مكّه ظهور مى كند، سيصد و سيزده نفر با "طَىّ الارض" به آنجا مى آيند، يعنى بدون استفاده از هيچ وسيله اى، كيلومترها راه را پشت سر مى گذارند!
خدا آنان را در يك لحظه براى يارى امام زمان به مكّه مى رساند. اين سيصد و سيزده نفر، ياران ويژه امام هستند و هر كدام از آنان، نماينده امام در سرزمينى خواهند بود.[40]
از طرف ديگر، لشكرى ده هزار نفره نيز به يارى امام مى آيد، امام منتظر آنان مى ماند تا همه آنان از راه برسند، هر كدام از منطقه اى به مكّه مى آيند و در خدمت امام به آرامش واقعى مى رسند، آنان با عشقى مقدّس، بيابان ها را پشت سر مى گذارند و تمام سختى ها را در راه يارى امام تحمّل مى كنند. اراده خدا اين است كه قيام امام با همراهى اين لشكر ده هزار نفرى باشد.[41]