اكنون دانستى بايد با چشمى كه بر مصيبت ها و گرفتارى هاى مهدى(عليه السلام)اشك ريخته است براى ظهور او دعا كرد، بايد مجالس روضه برگزار كرد، آن هم از نوع روضه غربت مهدى(عليه السلام)! بايد اين كار تبديل به فرهنگى عمومى بشود، به اميد روزى كه در همه جا، روضه مصيبت هاى مهدى(عليه السلام)برگزار شود و شيعيان بيشتر به ياد غم ها و غصه هاى مولاى خود باشند، در پايان اين مجالس بايد براى ظهور دعا كرد.
شايد سؤال كنى: آيا دعاى ما اثرى هم دارد؟ روشن و واضح است كه دعايى كه با سوز دل همراه باشد، حتماً اثر دارد، در اينجا مى خواهم ماجراى قوم بنى اسرائيل را بازگو كنم، اين ماجرا در حديثى از امام صادق(عليه السلام) ذكر شده است: بنى اسرائيل گرفتار ظلم و ستم هاى فرعون شده بودند، فرعون آن مردم را در تنگناى شديد قرار داده بود، مردان آنان را به اسارت مى گرفت و زنانشان را به كنيزى مى برد، بنى اسرائيل بر اين باور بودند كه سرانجام خدا پيامبرى به نام موسى را براى نجات آنان خواهد فرستاد، يك بار آنان تصميم گرفتند تا چهل روز دست به دعا بردارند و ضجه بزنند و گريه كنند و از خدا بخواهند موسى(عليه السلام)را براى نجات آنان بفرستد.
آنان با هم چهل روز با گريه و ضجه دعا كردند، وقتى خدا اين دعاى آنان را كه با سوز دل و گريه همراه بود ديد، تصميم گرفت تا موسى(عليه السلام) را زودتر از وقت اصلى براى نجات آنان بفرستد. قرار بود كه نجات آنان 170 سال بعد باشد، ولى دعاى آنان اثر كرد و آنان 170 سال زودتر از دست فرعون نجات پيدا كردند.
وقتى سخن امام صادق(عليه السلام) به اينجا رسيد، فرمود: "اگر شيعيان ما اين گونه به درگاه خدا بروند خدا لحظه ظهور مهدى(عليه السلام) را زودتر خواهد رساند ولى اگر شيعيان در دعا كردن، كوتاهى كنند پايان دوران غيبت در همان وقت اصلى خود خواهد بود".
اگر به اين سخن امام صادق(عليه السلام) دقّت كنى متوجّه مى شوى كه اگر شيعيان چهل روز، هر روز همه با هم با گريه و ضجه زدن، دعا كنند و ظهور مهدى(عليه السلام)را از خدا بخواهند خدا دعاى آنان را مستجاب خواهد كرد.
ما بايد همّت كنيم، هر كس به اندازه توان خود، كارى كند تا دعاى دسته جمعى شيعيان تبديل به يك فرهنگ عمومى شود، ما بايد دور هم جمع شويم و گريه كنيم و از خدا بخواهيم ظهور آقا را برساند.

* * *

همه مى دانيم كه دعا كردن شرايط دارد، بايد با اميد به لطف خدا دست به دعا برداشت (نبايد با نااميدى دعا كرد)، اگر به خدا توجّه قلبى كنيم و دل خود را از آلودگى ها پاك كنيم خدا دعاى ما را مستجاب خواهد كرد.
ما بايد از هر فرصتى براى دعاىِ ظهور بهره بگيريم، اين وقت ها دعا به استجابت نزديك تر است: "وقت اذان، هنگام باريدن باران، شب و روز جمعه، هنگام سحر، سر سفره، شب مبعث، شب عيد غدير، شب نيمه شعبان، عيد فطر، عيد قربان، شب نيمه رجب، شب هاى قدر و...". در اين وقت ها و هر وقت كه دلمان مى شكند بايد با آقاى خود نجوا كنيم و به ياد مصيبت ها و گرفتارى هاى او، اشك بريزيم و سپس دست به دعا برداريم و ظهورش را از خدا بخواهيم، به راستى چرا عدّه اى با امام خود درد دل نمى كنند؟ چرا با او سخن نمى گويند؟ امام مانند پدرى مهربان است، جاى دارد كه ما هر روز با او سخن بگوييم...

* * *

چقدر خوب است ما در گفتگوهاى خود، ادبيات زيبايى داشته باشيم كه ياد آن يار سفر كرده را در دل ها زنده كند، مثلاً وقتى كسى به ما مى گويد: "در خدمتم، بفرماييد!"، ما به او اين گونه جواب بدهيم: "در خدمت امام زمان باشيد". اگر كسى بگويد: "حال شما چطوره؟" در جواب بگوييم: "به بركت دعاى امام زمان، خوبم!". ما بايد ده ها جمله زيبا توليد كنيم و آن را در ميان مردم رواج بدهيم تا مردم در هنگام احوال پرسى، ياد امام زمان را زنده نگاه دارند.

* * *

در اينجا مى خواهم جمله هايى را ذكر كنم كه ما مى توانيم خطاب به امام زمان(عليه السلام)به كار ببريم، (بسيارى از اين جمله ها را از دعاهايى كه از اهل بيت(عليهم السلام)رسيده است برداشت كرده ام). چقدر خوب است كه اين جمله ها، وِرد زبان ما بشود و آن را به كودكان و نوجوانان خود ياد بدهيم و از آنان بخواهيم اين گونه با مولاى خود، ارتباط قلبى ايجاد كنند:
آقاى من! مولاى من!
1. مشتاق تو هستم!
2. دلم هواى تو كرده است!
3. سرگشته تو هستم!
4. پناهم بده!
5. چقدر بزرگوار هستى!
6. چرا اين قدر تنهايى؟
7. گريان تو هستم!
8. به داد ما برس!
9. چرا به شما ظلم شد؟
10. قربان تو بشوم!
11. دلخوشى من فقط تو هستى!
12. روشنى چشم من تو هستى!
13. اميد دلم هستى!
14. به عشق تو زنده ام!
15. ضربان قلب منى!
16. منتظر تو مى مانم!
17. جانم را فدايت مى كنم!
18. عزيزتر از جان منى!
19. تا تو را دارم، غمى ندارم!
20. نااميدم نكن!
21. يك روز، فدات مى شوم!
22. اميدى جز تو ندارم!
23. اشك چشم مرا ببين!
24. عشقت را با همه دنيا عوض نمى كنم.
25. چقدر شما آقاييد!
26. مهربانى تو، دلم را ربوده!
27. هرگز فراموشت نمى كنم!
28. دلم فقط با تو آرام مى گيرد!
29. سرگشته شمايم!
30. عشق تو، خلاصه خوبى هاست!
31. تا ابد در قلب من مى مانى!
32. با ياد تو، غرق آرامش هستم!
33. فقط هوادار تو هستم!
34. جان چيست كه فداى مقدمت كنم؟
35. روى چشم من جاى دارى!
36. عشق ماندگارم!
37. اى معناى زندگى ام!
38. تو دلبر و دلدار من هستى!

* * *

خدا را شكر مى كنم كه به من توفيق داد تا براى شيعيانِ مولايم، نوكرى كنم و براى آنان كتاب بنويسم، شايد عده اى اين قلم را مناسب براى جوانان بيابند و بخواهند از كتاب هاى ديگرى كه درباره آن حضرت نوشته ام اطلاع داشته باشند، پس با نهايت تواضع و فروتنى، نام آن كتاب ها را در اينجا ذكر مى كنم:
1 - داستان ظهور: حوادث عصر ظهور مهدى(عليه السلام)
2 - آخرين عروس: زندگى مادر مهدى(عليه السلام) (و چگونگى تولد مهدى(عليه السلام))
3 - گمگشته دل: بيان احاديثى درباره فضيلت انتظار
4 - راهى به دريا: شرح زيارت آل ياسين
5 - هرگز فراموش نمى شوى: شرح دعاى ندبه
6 - حقيقت دوازدهم: اثبات ولادت مهدى(عليه السلام)از كتب اهل سنّت
7 - ياد غريب: چرا به ياد مهدى(عليه السلام) نيستيم؟
8 - يارى خورشيد: بررسى روايات فضيلت يارى كردن مهدى(عليه السلام)
شما مى توانيد فايل اين كتاب ها را به صورت رايگان در اينترنت دانلود كنيد. (در سايت شخصى نويسنده به آدرس Nabnak.ir همه اين كتاب ها را دانلود كنيد)

* * *

در اينجا چند شعر را ذكر مى كنم كه با سوز و گداز، غربت و مظلوميّت مهدى(عليه السلام) را بازگو مى كند، اميد است كه زمانى برسد كه كودكان و نوجوانان ما به جاى اشعار بى ارزش، همانندِ اين اشعار را حفظ كنند و آن را در هر فرصت مناسب بازگو كنند:

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

اين شعر را تقديم مادرانِ شيعه مى كنم تا از گل هاى خود بخواهند دست روى سينه بگيرند و اين گونه با آقاى خود سخن بگويند:

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *