حتماً اين سخن پيامبر را به ياد دارى كه فرمود: "هر كس امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهليّت مى ميرد"، اين حديث روشن و آشكار مى كند كه شناخت امام زمان، مهم ترين اصل ديندارى است، همه ما مى دانيم كه مهدى(عليه السلام)امام دوازدهم، همان كسى است كه خدا وعده داده است كه سرانجام ظهور مى كند و در جهان عدل و داد را برپا مى كند، او همان موعودى است كه جهان در انتظار اوست، او مى آيد و با ظهورش به ظلم و ستم پايان مى بخشد.
مى دانم كه تو اعتقاد دارى مهدى(عليه السلام) امام دوازدهم است و او حجّت و نماينده خداست و اطاعت از او واجب است، اين معرفت بسيار عالى و زيباست و تو را از مرگ جاهليّت نجات مى دهد، از طرف ديگر تو مى دانى كه بايد اين امام را دوست داشته باشى، محبّت او در قلب تو باشد و با او ارتباط قلبى داشته باشى و براى ظهورش دعا كنى، براى اين كه بتوانى ارتباط قلبى بهترى با آن حضرت داشته باشى بايد با ويژگى هايى مهدى(عليه السلام)بيشتر آشنا شوى، همانطور كه وقتى مى خواهى با كسى صميمى شوى و دوستى پايدارترى با او داشته باشى مى روى و به دنبال شناخت ويژگى هاى او مى گردى...
آيا موافقى سخن امام باقر(عليه السلام) را برايت بازگو كنم؟ آن حضرت درباره مهدى(عليه السلام)چنين فرمود: "او آواره، طرد شده، غريب و تنهاست...".
در اينجا سخن از غربت و تنهايى مهدى(عليه السلام)است! او سلطان جهان است و نماينده خدا بر روى زمين است، با اين حال، چرا اين قدر غريب و تنها مانده است و يك جاى راحت ندارد؟ چرا از يادها رفته است؟ ما براى امام حسين(عليه السلام)گريه ها كرده ايم، براى مظلوميّت حضرت على(عليه السلام)اشك ها ريخته ايم، مجلس روضه برگزار كرده ايم، خيابان ها را سياه پوش كرده ايم، براى حضرت فاطمه(عليها السلام)عزادارى كرده ايم، امّا چه كسى براى غربت و تنهايى مهدى(عليه السلام)اشك ريخته است؟ چه كسى غيبت او را "مصيبت" مى داند؟ چه كسى از داغ دورى او، دلش سوخته است؟
امروز على(عليه السلام) براى او گريه مى كند، فاطمه(عليها السلام)براى غربت او، اشك مى ريزد، چشمان حسين(عليه السلام) بر تنهايى او اشكبار است... همه پيامبران بر او مى گريند.

* * *

واى بر من! كجا ايستاده ام؟ كجا هستم؟ چگونه زندگى مى كنم؟ آيا "غربت امام خود" را عادى مى دانم و به آن عادت كرده ام يا آنكه آن را "مصيبت" مى دانم؟

* * *

چه كسى غريب است؟ كسى كه ديگران قدر او را نمى دانند، هر قطره بارانى كه از آسمان مى بارد به بركت اوست، مردم به بركت او روزى مى خورند، بلاها به لطف او برطرف مى شود، ولى خيلى ها قدر او را نمى دانند و اصلاً به او توجّهى ندارند.
چه كسى غريب است؟ كسى كه از يادها رفته است، كسى كه اصل و اساس دين است، ولى مردم او را فراموش كرده اند و روزگار غيبت او را "امرى عادى" مى دانند، آنها توجّه ندارند كه وقتى حجت خدا غائب باشد، يعنى خدا بزرگ ترين نعمت خود را از اين مردم گرفته است، پس چرا مردم نمى خواهند خدا آن نعمت را به آنان بازگرداند؟ چرا مردم به روزگار غيبت، عادت كرده اند؟ چرا دردِ اين روزگار را احساس نمى كنند؟ اگر آب و نان آنان مشكلى نداشته باشد خشنود هستند و اصلاً به دردهاى دل امامِ خود، توجّهى ندارند؟ به راستى چه شده است كه آنان مظلوميّت آقا و مولاى خود را درك نمى كنند؟
چه كسى غريب است؟ كسى كه يار و ياور زيادى ندارد، مردم به سوى رهبران ديگر رفته اند و گرد آنان را گرفته اند، براى اهداف و برنامه هاى آنان تلاش مى كنند، ولى راه و روش مهدى(عليه السلام) پيرو زيادى ندارد.

* * *

در اينجا مى خواهم حديثى از امام باقر(عليه السلام) نقل كنم، آن حضرت چنين فرمود: "مردم بيش از آن مقدار كه ما را فراموش مى كنند مهدى را فراموش مى كنند"، به راستى چقدر جاى دارد كه با شنيدن اين سخن آه بكشيم و گريه كنيم!
آرى، زمانى مى آيد كه مردم اهل بيت(عليهم السلام) را از ياد مى برند، ديگر كمتر كسى به ياد امام حسن(عليه السلام) يا امام حسين(عليه السلام) خواهد بود، ولى باز هم عدّه اى پيدا خواهند شد كه ياد امامان ديگر را زنده نگاه دارند، ولى ياد مهدى(عليه السلام)بيش از همه فراموش خواهد شد.
اين حديث به ما يادآور مى شود كه آن حضرت به گونه اى از ياد خواهد رفت كه گويا مردم اصلاً نيازى به او ندارند، اگر كسى هم نام او را بر زبان آورد، به همان مقدار اكتفا خواهد كرد، شايد عدّه اى نام مهدى(عليه السلام) را به زبان بياورند، ولى ياد آن حضرت در دل آنها عجين نخواهد شد، آن ارتباط قلبى كه بايد بين شيعيان و مهدى(عليه السلام) باشد از بين خواهد رفت، ديگر كسى به اين فكر نخواهد كرد كه مهدى(عليه السلام)"امامِ زنده" است و بايد با او ارتباط قلبى قوى داشت، همه از ياد خواهند برد كه مهدى(عليه السلام) در كنار ما و در ميان ماست و گرفتار غربت شده است، راه دورى نرويم تك تك ما به خودمان نگاه كنيم، چه مى بينيم؟
آرى، گمنامى و كم توجّهى به آن حضرت، در همه جا فراگير شده، شيطان به ميدان آمده و همه قدرت خويش را به كار گرفته است تا مردم در غفلت از امامِ خود باشند، شيطان مى داند كه اگر مردم دست به دعا بردارند و از خدا ظهور او را بخواهند، خدا ظهور او را نزديك مى كند، وقتى روزگار ظهور فرا برسد، شيطان به سزاى اعمال خود مى رسد و پايان كار اوست، روزگار ظهور، روزگار كشته شدن شيطان است.
شيطان همه تلاش خود را به كار گرفته است تا ظهور به عقب بيفتد، اين كار بزرگ شيطان است، او نمى خواهد كشته شود، براى همين مانع دعاى مردم مى شود، او آن چنان مردم را سرگرم كرده است كه ديگر كسى ارتباط قلبى با مهدى(عليه السلام) پيدا نمى كند و غربت امام را متوجّه نمى شود.
خيلى ها به مهدى(عليه السلام)باور دارند ولى اين باور هرگز تبديل به سوز درونى نشده است، اگر جامعه به سوز درونى برسد، همه دست به دعا برمى دارند و از خدا مى خواهند ظهور را فرا برساند و خدا هم اين دعاى دسته جمعى را مستجاب مى كند، ولى شيطان مانع اين اتفاق مى شود و بازار مكّاره اى به راه انداخته كه هر كسى به چيزى مشغول است و غربت امام مهربانى ها را از ياد برده است.

* * *

يك روز جمعى از شيعيان به خانه امام صادق(عليه السلام) رفته بودند، آن حضرت رو به آنان كرد و فرمود: "روزگارى مى رسد كه مهدى(عليه السلام) از ديده ها پنهان مى شود و او آنچنان فراموش مى شود و از يادها مى رود كه عدّه اى مى گويند: مهدى از دنيا رفته است".
اكنون در اين روزگارِ غيبت، فتنه ها يكى پس از ديگرى از راه مى رسند، امتحان هاى سخت، يكى پس از ديگرى پيش مى آيند، عده زيادى دچار شك و ترديد مى شوند و دست از باور و اعتقاد خود برمى دارند.
در همين روزگار كسانى به دروغ ادّعا مى كنند كه "مهدى موعود" هستند، آنان براى رسيدن به رياست چند روزه دنيا، دروغى به اين بزرگى مطرح مى كنند و با باورهاى مردم بازى مى كنند، كسانى كه ادّعاى امامت مى كنند جولان مى دهند و عدّه اى هم فريب مى خورند و از آنان پيروى مى كنند و اين گونه است كه آتش فتنه اى روشن مى شود و غربت امام زمان بيشتر و بيشتر مى شود.