آيا داستان آن پيرمرد را شنيده اى كه نزد امام صادق(عليه السلام) آمد و شروع به گريه كرد، او به آن حضرت چنين گفت: "آقاى من! سال هاست كه منتظرم تا حكومت شما برپا شود، ديگر سن و سال من زياد شده است و مرگ خود را نزديك مى بينم، من گريه مى كنم زيرا مى بينم دشمنان شما شاد و راحت هستند ولى شما در اوج سختى ها هستيد، من بر اين حالت شما گريه مى كنم".
اينجا بود كه امام به او وعده داد كه اگر او قبل از روزگار ظهور از دنيا برود، در روز قيامت با اهل بيت(عليهم السلام) خواهد بود.
آرى، چقدر خوب است كه زبان حال ما هم در اين روزگار اين گونه باشد، امام زمان ما در پس پرده غيبت است، او از ديده ها پنهان است و گرفتار غم ها و مصيبت هاى فراوان است، او زندانى گرفتارى هاست و دشمنان او در شادى و شادمانى! به جاست كه چشم ما در اين مصيبت گريان باشد...

* * *

كسى كه معرفت كامل به امام پيدا كرد و او را حجّت خدا دانست، وقتى كه مى بيند او پشت پرده غيبت گرفتار شده است، اندوهناك مى شود و از اين كه جهان از سعادت حضور او محروم است، غمناك مى شود، او در دعاى "نُدبه" كه در صبح جمعه ها خوانده مى شود با امام خود چنين زمزمه مى كند: "آقاى من! بر من سخت است كه پاسخ و سخنان فريبنده از غير تو بشنوم، امّا سخن زيباى تو را نشنوم! بر من سخت است كه بر تو گريه كنم و ببينم مردم تو را از ياد برده اند! بر من سخت است ببينم كه تو گرفتار غيبت شده اى و دشمنانت جلوه نمايى مى كنند! آيا كسى هست كه مرا يارى كند و با من هم ناله شود و من ناله فراق طولانى از دل بركشم؟ آيا كسى هست كه زارى و گريه كند و چون تنها باشد، من در گريه كردن، او را يارى كنم؟ آيا چشمى گريه مى كند تا چشم من او را يارى كند و زار زار بگريم؟".
آرى، كسى كه در مسير آقا است با اين سخنان، شوق خود را نشان مى دهد، در روزگارى كه ديگران آقا را از ياد برده اند و به غير او مشغول شده اند، او اين گونه ياد و نام او را زنده نگاه مى دارد.
وقتى تو منتظر آقا باشى، به نور، وصل مى شوى، انتظار فقط براى رسيدن به آينده نيست، بلكه اين انتظار، همين حالا تو را تغيير مى دهد...

* * *

چقدر خوب است به جمله اى از حديث امام سجاد(عليه السلام) دقّت كنيم: آن حضرت در سخن خود اشاره مى كنند كه مهدى(عليه السلام) در يك ويژگى همانند ايوب(عليه السلام)است و آن ويژگى همان گرفتار شدن به بلاها و سپس برطرف شدن آن ها مى باشد.
"فالفَرَج بَعدَ البَلْوى"
به اين جمله بسيار دقّت كن! امام تو اكنون در آماج گرفتارى ها و بلاهاست و زمانى كه خدا اذن بدهد و ظهورش فرا برسد، آن گرفتارى ها برطرف خواهد شد، همانگونه كه ايوب(عليه السلام) به سختى و گرفتارى هاى زيادى مبتلا شد، ايوب(عليه السلام)پيامبر خدا بود و آن همه سختى ديد و سرانجام خدا آن گرفتارى ها را از او برطرف نمود.

* * *

در دعاى مخصوص روزگار غيبت چنين مى خوانى: "خدايا! تو همان كسى هستى كه گرفتارى ها را برطرف مى كنى و بيچارگان را نجات مى دهى و غم و غصه از دل آنان مى زدايى، از تو مى خواهم تا حجّت خود را از گرفتارى نجات بدهى و روزگار ظهور او را برسانى".
آرى، تو بايد براى مولاى خود، دعا كنى و رفع گرفتارى هاى او را از خدا بخواهى، تو كه مى دانى دل او از غصه ها آكنده شده است پس دست به دعا بردار و براى او دعا كن...