بِسمِ اللَّهِ الرَّحمَـنِ الرَّحِيمِ
هميشه آسمانِ دلم ابرى مى شد; وقتى مى ديدم عدّه اى از شيعيان دچار غفلت شده اند، غفلتى كه شيطان را خوشحال مى كند و دل امام زمان(عليه السلام) را به درد مى آورد، غفلتى كه بر سپاه سياهى ها مى افزايد و اردوگاه حقّ و حقيقت را خلوت مى كند، براى همين قلم در دست گرفتم تا اين كتاب را بنويسم.
ما بايد بيشتر به ياد امام خود باشيم، به راستى چرا ما يك شب، از خواب برنمى خيزيم تا براى مولاى خود دعا كنيم؟ چرا غم هاى دل او را از ياد برده ايم؟ چرا براى چشم اشك بار او، اشك نمى ريزيم؟ چرا از سويداى دل از خدا نمى خواهيم او را از زندان گرفتارى ها نجات بدهد؟ چرا آقاى خود را چنين غريب رها كرده ايم و او را فراموش كرده ايم؟ چرا در روز دقايقى با او نجوا نمى كنيم؟
ما بايد به اين باور برسيم كه در اين روزگار، امام ما در سختى ها گرفتار شده است، اگر شيعه اى اين نكته را بداند اشك از چشمش جارى مى شود و با همه وجود براى ظهور دعا مى كند.
اميدوارم كه توانسته باشم در اين كتاب، اهميّت توجّه به امام زمان(عليه السلام) را به خوبى بازگو كرده باشم، به اميد روزى كه چشم هاى شيعيان از گوهر اشك بر آن يار سفر كرده بهره مند شود و دل ها طراوت ديگرى يابد زيرا اين اشك است كه غبار غفلت از دل مى زدايد.
مشهد مقدّس - مهدى خدّاميان
اسفند سال 1399 هجرى شمسى