آيا مرا مى شناسى؟ نام من مَعاذ بن جَبَل است، يكى از ياران پيامبر اسلام هستم.
امروز صبح به خانه آن حضرت رفتم، خدمتش سلام كرده و نشستم.
در اين ميان، پيامبر نگاهى به آسمان انداخت و دعايى كرد و بعد رو به من نمود و فرمود: "اى معاذ! فرشتگانى كه مأمور ثبت كردار انسان ها هستند، وقتى اعمال نيك بنده اى از بندگان را به نزد خدا مى برند، همه آنها خوشحال هستند زيرا مى بينند كه اين بنده چه اعمال خوب و زيبايى انجام داده، او همواره مشغول عبادت بوده و كارهاى نيك زيادى انجام داده است.
فرشتگان آسمان ها وقتى زيبايى پرونده اعمال اين شخص را مى بينند بسيار خوشحال مى شوند و همه آنها جمع مى شوند تا اين پرونده را نزد خدا ببرند.
اكنون فرشتگان در نزد خدا ايستاده اند، آنها به خدا مى گويند كه اين بنده تو كارهاى خوبى انجام داده است.
امّا خداوند به آنها مى گويد:
"اى فرشتگان من! شما مأمور نوشتن اعمال بنده من بوديد و همه كارهاى او را ثبت كرديد امّا من از قلب او آگاهى دارم، او اين كارها را به خاطر من انجام نداده است، قصد او از همه اين كارها، ريا و خودنمايى بوده است، براى همين لعنت من بر او باد".
در اينجا همه فرشتگان كه اين سخن خدا را مى شنوند، چنين مى گويند: "اكنون كه قصد او ريا و خودنمايى بوده است پس لعنت ما هم بر او باد".
كسى كه براى ريا دست به انجام كارى مى زند، مورد لعن و نفرين خدا قرار مى گيرد. خدا با هيچ كس شوخى ندارد.
آرى، شايد كسى بتواند همه مردم را فريب بدهد و با انجام كارهاى رياكارانه، بتواند براى مدّتى در ميان مردم جا باز كند، امّا او بايد بداند مورد لعن و نفرين خدا واقع مى شود.
شايد تعجّب كنى، چرا خدا اين قدر به رياكارى حساس است؟
چرا مجازات رياكار را با لعن مى دهد؟
تو نمى دانى وقتى جامعه اى دچار آفت ريا مى شود چه خطرى معنويّت را تهديد مى كند، در آن جامعه، دين و معنويّت ابزار دنياپرستى مى شود، كسانى كه رياكارند، دزدانِ راه معنويّت مى شوند.
آنان براى رسيدن به رياست چند روزه دنيا و دستيابى به پست و مقام، با نام دين، دكّان باز مى كنند و جوانان را فريب مى دهند.
جوانانى كه با عشق مقدّسى، سرمايه جوانى خود را به پاى اين شيّادان مى ريزند و بعد از گذشت مدّتى كه مى فهمند سر آنها كلاه رفته است از دين و معنويّت بيزار مى شوند.
اگر امروز به جامعه خود نگاه كنيم، مى بينيم يكى از علّت هايى كه باعث شده است تا بعضى جوانان از دين فاصله بگيرند وجود همين افراد رياكار بوده است.
امّا خداوند حق است، او بدون هيچ ملاحظه اى، رياكاران را نفرين مى كند، هر كس كه مى خواهد باشد.
ساحت قدس خدا جاى هيچ فريب كارى نيست، او با هيچ كس شوخى ندارد، هر كس بخواهد با دين او بازى كند و جوانان را فريب بدهد در آتش غضب و قهر او خواهد سوخت.[16]