بر هر مسلمان واجب است يك بار در عمر خود به سفر حجّ برود و اعمال حجّ را به جا آورد، او بايد مدّتى از كار و زندگى خود جدا شود و به مكّه سفر كند و همه اعمال حجّ را با دقّت انجام بدهد، اكنون مى خواهم حديثى را بازگو كنم، اين حديث مى گويد اگر (با اخلاص) من دل مؤمنى را شاد كنم و براى رفع گرفتارى مؤمنى قدم بردارم، خدا به اندازه هزار حجّى كه قبول شده است به من پاداش مى دهد، يعنى خدا به من به اندازه هزار حاجى، رحمت خود را نازل مى كند، من در شهر خود بوده ام امّا نزد خدا برتر از هزار حاجى هستم!
امام صادق(عليه السلام) چنين فرمود: "برآوردن حاجت مؤمن، بهتر از هزار حجّ قبول شده است".
وقت آن است كه سؤال خود را بپرسم: اگر برآورده كردن حاجت مؤمن از هزار حج بالاتر است، پس وقتى من براى ظهور تو دعا مى كنم، خدا چقدر براى من ثواب مى نويسد؟ تو مولاى مؤمنان هستى و خواسته تو اين است كه ما براى ظهورت دعا كنيم، وقتى كه دست به دعا برمى داريم و براى تو دعا مى كنيم، دل تو شاد مى شود و خدا ثوابى بيش از هزار حجّ به ما مى دهد.
روشن و واضح است كه شيعه اى كه اهل معرفت است خيلى به دنبال ثواب نيست، او وظيفه خود مى داند براى تو دعا كند، اگر به او ثواب هم ندهند او باز براى تو كه مولاى او هستى دعا مى كند، امّا اصل سخن در اين است كه در اينجا ارزش دعا كردن در حقّ تو آشكار مى شود، ارزش دعا براى تو بيش از هزار حجّ است، كسانى كه در جستجوى كمال و معنويت هستند بايد اين نكته را قدر بدانند، دعا براى ظهور تو، عصاره اى از همه خوبى ها است...