نام او "ابراهيم بن شعيب" بود، او يكى از ياران امام صادق(عليه السلام) بود كه به سفر حج رفته بود، در روز عرفه در صحراى عرفه دست به دعا برداشته بود، او مانند ابر بهار گريه مى كرد و دعا مى كرد. يكى از دوستانش نزد او رفت و به او چنين گفت: امروز خيلى گريه كردى و دعا كردى، ديگر كافى است!
او چنين پاسخ داد: امروز براى خودم حتّى يك دعا هم نكردم! اينجا بود كه دوست او تعجّب كرد و گفت: پس اين همه وقت به چه كسى دعا مى كردى؟ او پاسخ داد: من براى دوستان خود دعا مى كردم; زيرا از امام صادق(عليه السلام) شنيدم كه فرمود: "هر كس كه براى برادر خود دعا كند خداوند فرشته اى را مأمور مى كند تا آن فرشته همان دعا را كه او براى برادر مؤمن خود كرده است در حقّ او بنمايد"، به خاطر اين سخن امام صادق(عليه السلام) من براى دوستانم دعا مى كنم; من هر دعايى داشتم، آن دعا را براى ديگران خواستم تا آن فرشته، همان را براى من بخواهد و دعا كند; زيرا من در استجابت دعاى خود شك دارم; ولى مى دانم دعاى آن فرشته حتماً مستجاب مى شود!
اين ماجرا مرا به فكر فرو برد، اين وعده امام صادق(عليه السلام) است كه هر كس براى مؤمنى دعا كند، فرشته براى او همان دعا را مى نمايد، به راستى اگر براى تو كه مولاى من هستى دعا كنم حتماً آن فرشته در حق من دعا مى كند، وقتى من از خدا مى خواهم تا تو را از زندان گرفتارى ها نجات بدهد، آن فرشته هم دعا مى كند كه من از گرفتارى ها نجات پيدا كنم، اين راز مهمى است كه بايد به آن توجه كرد.
مولاى من! من افرادى را ديده ام كه گرفتار بوده اند و مشكلات زيادى داشته اند، امّا به جاى آنكه براى رفع گرفتارى خود دعا كنند، براى تو دعا كرده اند و خدا گرفتارى آنان را برطرف كرده است، آرى، كسى كه براى تو دعا كند، فرشتگان در حقّ او دعا مى كنند...