اسم او "هشام بن حَكَم" بود، اهل كوفه بود، او شنيده بود كه امام صادق(عليه السلام)براى حج به مكّه سفر مى كند، براى همين به سوى مكّه حركت كرد تا علاوه بر انجام حجّ، امام زمانش را هم ببيند.
وقتى همه حاجيان به سرزمين "مِنا" كوچ كردند، او هم به آنجا رفت، مراسم قربانى را انجام داد و سپس به سوى خيمه امام صادق(عليه السلام)حركت كرد، وقتى وارد خيمه شد، سلام كرد و امام به مهربانى جواب او را دادند و او را به بالاى مجلس فراخواندند.
معلوم بود كه جوان است، صورتش، موى كمى داشت. در آن مجلس، ريش سفيدانى كه رئيس قوم و قبيله خود بودند، حضور داشتند و اين رفتار امام برايشان سنگين و گران آمد، آنان با خود گفتند: مگر اين جوان كيست كه امام اين گونه او را احترام مى كند؟
امام رو به همه كرد و گفت: "اين جوان، با دل، زبان و دست خود ما را يارى مى كند".
اينجا بود كه همه متوجّه شدند كه اين جوان چه مقامى دارد، چه افتخارى بالاتر از اين كه كسى يارى كننده امام زمان خود باشد! كسى كه با قلب، زبان و عمل خود، حجّت خدا را يارى مى كند، اين گونه ارزش پيدا مى كند و جايگاهش از همه بالاتر مى رود.
وقتى اين ماجرا را شنيدم به فكر فرو رفتم، دوست داشتم كه من هم به اين فكر بودم تا تو را يارى كنم...

* * *

تو از شيعيانت خواسته اى تا براى ظهور تو بسيار دعا كنند، پس اگر من به اين خواسته تو عمل كنم تو را يارى كرده ام، من مى توانم با زياد دعا كردن به آنجا برسم كه تو به من نگاه ويژه اى داشته باشى، در زمانه اى كه مردم براى ثروت بيشتر مسابقه مى گذارند من بايد به مسابقه اى ديگر فكر كنم! بايد در ذهن خودم اين گونه فكر كنم: مى خواهم امروز بيش از همه شيعيان براى ظهور مولايم دعا كنم! من با ديگران مسابقه بگذارم و امروز بيش از همه به دستور تو عمل كنم، از هر فرصتى استفاده كنم، چه بسا امروز بتوانم هزار بار بگويم: "اللهمَّ عَجِّل لِوَليِّكَ الفَرَج"!
آرى، مهم اين است كه من به گونه اى ديگر فكر كنم، دلم بخواهد نزد تو عزيزتر گردم و بيشتر به دستور تو عمل كنم، وقتى اين گونه فكر كنم سبكِ زندگى من عوض مى شود، هر فرصت را غنيمت مى شمارم تا تو را از خود بيشتر راضى كنم و در اين روزگار غربتِ تو، غمى از دلت بردارم...