سلام بر تو اى آقاى من! اى مولاى من! دوست دارم هميشه سلام خود را به شما هديه كنم و در همه لحظه ها بر تو سلام مى كنم! تو همان موعودى هستى كه خدا وعده آن را به اهل ايمان داده است، تو سرانجام مى آيى و جهان را پر از عدل و داد مى كنى! آرى، سرانجام مى آيى و دل هاى شيعيانت با ظهور تو، غرق شادمانى مى شود.
مى دانم كه چقدر شيعيانت را دوست دارى، وقتى شادى آنها را مى بينى شادمان مى شوى، دوست دارى غمى به دل آنها نباشد، هر چند آنها تو را نمى بينند، ولى از حال و روز آنها خبر دارى، آنها را مى بينى، صدايشان را مى شنوى و به اذن خدا به آنها نزديك هستى، خدا تو را خزانه دار علم و دانش خود قرار داده است و به همين دليل بر آنچه بر شيعيانت مى گذرد باخبر هستى.
آقاى من! تو از شيعيانت خواستى تا براى ظهور تو، بيشتر دعا كنند، اين پيام تو است: "براى ظهورم بسيار دعا كنيد كه اين زياد دعا كردن براى ظهور، گشايش امر خود شماست". اين پيام مهم تو بود.
امروز تو از ديده ها پنهان و پشت پرده غيبت هستى و شيعيان نمى توانند تو را ببينند، .مهم ترين وظيفه آنها در اين روزگار، دعا براى ظهور توست تا از زندانِ غيبت آزاد گردى.
پيام مهم تو را در اينجا بازگو كردم، اين پيام را به نائبِ دوّمِ خود فرمودى تا آن را به شيعيان برساند، نائب دوم تو، "محمدبن عثمان" بود كه در سال 305 هجرى قمرى از دنيا رفت، يعنى تقريباً 40 سال از زمانِ غيبت گذشته بود كه تو از شيعيانت خواستى تا براى ظهور، زياد دعا كنند، ولى آيا شيعيان به اين وظيفه خود عمل كردند؟ افسوس كه زياد دعا كردن براى ظهور تبديل به فرهنگ عمومى نشد و دوران غيبتِ امام، اين قدر طول كشيد!
من كمى فكر مى كنم، به اين نكته مى رسم كه چهل سال از روزگار غيبت گذشته بود و تو از شيعيان خواستى تا براى ظهور، زياد دعا كنند، ولى آنها اين كار را نكردند، پس امروز كه تقريباً هزار و صد سال از آن پيام مى گذرد، تو چه سخنى با ما دارى؟ به راستى ما چقدر به ياد تو هستيم و چقدر براى تو دعا مى كنيم؟ افسوس كه غفلت همه جا را فرا گرفت، ما پيمان خود با تو را شكستيم و از وظيفه اصلى خود، دور شديم...

* * *

سال هاى سال از آن پيام تو گذشت، عالمان شيعه همواره مردم را تشويق كردند تا براى ظهور تو دعا كنند، سال 1330 هجرى قمرى فرا رسيد، "آيت الله موسوى اصفهانى" تصميم گرفت تا كتابى درباره "فوايد دعا براى ظهور" بنويسد، او دست به اين اقدام زد و اين گونه بود كه كتاب "مِكْيالُ الْمَكارِم" نوشته شد، "مِكيال" به معناى "پيمانه" است. "مَكارِم" به معناى "خوبى ها" است.
دعا براى ظهور تو، عصاره همه خوبى ها است، هر چه خوبى در اين دنياست در دعا براى ظهور جمع شده است، زيرا كسى كه براى ظهور تو دعا مى كند خوبى ها و زيبايى ها را براى همه دنيا مى خواهد، او دعا مى كند روزى فرا برسد كه عدالت در سرتاسر جهان سايه بگستراند، ظلم و ستم به پايان رسد و بشر به كمال راستين خود برسد.

* * *

اگر دعا براى ظهور، عصاره همه خوبى ها است چرا كسى قبل از "آيت الله موسوى اصفهانى" درباره اين موضوع، كتاب مستقل ننوشت؟ چرا كسى به اين موضوع مهم، توجه ويژه اى نكرد؟
وقتى من بررسى مى كنم مى بينم كه شيعيان بيش از دويست كتاب درباره "نماز شب" نوشته اند، ولى تعداد كتاب هايى كه درباره دعاى ظهور است به تعداد انگشتان دست نمى رسد! كاش نويسندگان كتاب هاى بيشترى درباره "دعاى ظهور" مى نوشتند تا "عصاره همه خوبى ها" براى مردم بيشتر روشن مى شد، كاش همه به اهميت دعاى ظهور پى مى بردند!

* * *

من خودم اوّليّن مقصر هستم! بيش از صد كتاب نوشتم، موضوعات مختلف را در كتاب هايم واكاوى كردم ولى درباره "دعاى ظهور" كتابى ننوشتم، من چه خطاى بزرگى انجام دادم، چه غفلت بزرگى! تو از خدا بخواه تا خطاى مرا ببخشد و مرا مؤاخذه نكند!
آقاى من! مرا ببخش! براى خيلى از موضوعات كتاب نوشتم ولى براى آنچه تو دوست داشتى قلم نزدم! انتظار تو اين بود كه دعاى ظهور تبديل به يك فرهنگ عمومى در جامعه شيعه بشود، سبك زندگى شيعيان، رنگ و بوى دعاى ظهور را بگيرد. به راستى در كجاى زندگى من، دعاى ظهور نقش دارد؟ چقدر اين امر مهم تو در سبك زندگى من جلوه دارد؟

* * *

اكنون خدا را شكر مى كنم كه به من توفيق داد تا امروز قلم در دست بگيرم و به وظيفه ام عمل كنم، پس در حالى كه از شرمندگى تو، سر به زير دارم اين كتاب را مى نويسم، در نوشتن اين كتاب از مطالبى كه آيت الله موسوى اصفهانى مطرح كرده است بهره مى برم، اميدوارم بتوانم با قلمى رسا و گويا براى نسل جوان، اهميت دعا براى ظهور را بازگو كنم و آثار و بركات اين دعا را بيشتر روشن كنم.

* * *

اگر در شبانه روز بارها براى تو دعا كنم، زندگى ام، فكرم، عقيده ام، مرام و سبك زندگى ام تغيير مى كند، اين زياد دعا كردن، قلب مرا تسخير مى كند، وقتى اين برنامه را در زندگى خود، اجرا كنم بعد از مدّتى خودم حس مى كنم كه آن انسان قبلى نيستم.
من از دنياىِ سياهى ها به دنياىِ نور وارد مى شوم، در شبانه روز در هر فرصتى كه پيش مى آيد به تو و غربت و مظلوميت تو فكر مى كنم، ديگر مثل ديگران نيستم كه غرق در فكر دنيا و جلوه هاى آن هستند، در زمانه اى كه دنياپرستى همه را بيچاره كرده است دل من، غرق نور محبت تو مى شود، دلى كه با ياد تو نورانى شده است محل طواف فرشتگان است...

* * *

با دعا براى تو اعلام مى كنم كه به رفتن باطل باور دارم و يقين كرده ام كه نابودى باطل، يك ضرورت است، يك قانون است، يك سنّت خدا است. من ديگر هرگز به بن بست نمى رسم زيرا به آمدن تو اميد دارم كه برايت دعا مى كنم.
ارزش هر انسانى به چيزى است كه روى آن حساب باز مى كند و او را شاد مى سازد، شايد عدّه اى با مقدار زيادى پول دلشاد شوند، ولى ارزش آنان در همان حد مى ماند، كسى كه براى رسيدن به ثروت يا شهرت يا قدرت دنيا دعا مى كند ارزش او هم در حد همان است، امّا كسى كه براى ظهور تو دعا مى كند و به ظهور تو دلشاد مى شود ارزشش به اندازه اى بالا مى رود كه فقط خدا مى داند.
وقتى برايت دعا مى كنم به آنجا مى رسم كه ديگر بن بست ها برايم جلوه اى ندارند، من در انتظار گشايش هستم با همين انتظار، روح من رشد كرده است، ديگر از رنج ها و مانع ها نمى هراسم، من ارزش خود را شناخته ام و دانسته ام كه ارزش من بيش از اين زندگى هاى تكرارى است، من هدفى مقدس دارم، براى رسيدن ظهور تو دعا مى كنم، همه همت من در رسيدن به روزگار آمدن توست، من مانند ديگران سردرگم نمى مانم و عقب گرد نمى كنم.
چقدر زيباست اين علاقه اى كه به ظهور تو دارم و چقدر عجيب است حكايت انسان! اگر به چيزى علاقه داشته باشد براى آن حركت مى كند و هزار راه بسته را مى گشايد، امّا اگر علاقه اش را از دست بدهد با هزار بهانه، راه هاى باز را هم به بن بست مى كشاند.