هيچ بلايى بدتر از اين نيست كه انسان گرفتار دل مردگى بشود، چنين كسى هميشه افسرده است و هيچ چيز نمى تواند به او شادى بدهد، زيرا او در درون از زندگى خالى شده است، او زنده است ولى بهره اى از زندگى ندارد.
درد انسانِ امروز همين دل مردگى است، او خيال مى كند با پناه بردن به جلوه هاى پرفريب دنيا مى تواند از اين درد نجات پيدا كند، ولى دلى كه مرده است شايد به دنيا مشغول شود و لحظاتى اداىِ شادى دربياورد، امّا اين كار فايده اى ندارد، شور و نشاط درونى چيزى نيست كه بتوان آن را با جلوه هاى دنيايى خريدارى كرد.
به راستى چگونه مى توان از اين درد رهايى يافت؟ چگونه مى توان دلى زنده داشت و زندگى واقعى را تجربه كرد؟ حياتِ دل به چيست؟ چقدر خوب است كه در اينجا سخنى از امام رضا(عليه السلام) را بازگو كنم، آن حضرت چنين فرمود: "اگر كسى در مجلسى بنشيند كه امر ما زنده مى شود، دل او در روزگارى كه همه دل ها مى ميرد زنده مى ماند".
آرى، شركت در مجلسى كه با ياد اهل بيت(عليهم السلام) همراه است باعث مى شود انسان دچار دل مردگى نشود، كسى كه دلش با ياد اهل بيت(عليهم السلام)عجين شده است به زندگى واقعى دست يافته است.
آن كس كه براى تو دعا مى كند و ظهور تو را از خدا مى خواهد به سبكِ زندگى جديدى دست يافته است كه ياد تو را همواره زنده نگاه مى دارد، او شب ها دقايقى زن و بچّه خود را جمع مى كند و همراه آنان با هم براى ظهور تو دعا مى كند، اينجاست كه يك مجلس خانگى شكل مى گيرد و دل آنها زنده مى ماند و از افسردگى نجات پيدا مى كنند.
وقتى او نزد دوستانش است، از آنها اجازه مى گيرد و دقايقى دست به دعا برمى دارد و براى ظهور تو دعا مى كند و دوستانش به دعاى او، "آمين" مى گويند، اين گونه است كه آن مجلس، مجلس دعاى ظهور مى شود و دل هاى همه به نور ولايت تو، نورانى مى گردد، دلى كه با اين نور روشن شد ديگر اسير نااميدى ها نمى شود و شيطان ديگر نمى تواند باورهاى آنان را به يغما ببرد.