نام او عُقبه بود، به خانه امام صادق(عليه السلام) آمده بود تا از سخنان آن حضرت بهره ببرد. امام صادق(عليه السلام) به او رو كرد و فرمود:
ــ اى عُقبه ! شيعه ما لحظه جان دادن، با منظره اى روبرو مى شود كه او را بسيار خوشحال مى كند و باعث روشنى چشم او مى شود.
ــ شيعه شما چه مى بيند؟
ــ شيعه ما، در لحظه آخر، پيامبر و على(عليه السلام) را مى بيند.
ــ آيا پيامبر با شيعه سخنى هم مى گويند؟
ــ آرى، پيامبر مى فرمايد: "اى دوست خدا ! تو را بشارت باد كه من رسول خدا هستم. آگاه باش كه من براى تو بهتر از همه دنيا هستم ".
ــ آيا على(عليه السلام) هم با او سخنى مى گويد؟
ــ على(عليه السلام) به او مى گويد: "اى دوست خدا، شاد باش و غم مخور كه من همان كسى هستم كه همواره مرا دوست مى داشتى، من آمده ام تا تو را يارى كنم".
ــ اين بشارت بزرگى براى شيعيان است !
ــ خدا در قرآن از اين بشارت سخن گفته است.
ــ آقاى من ! از كدام آيه سخن مى گويى؟
ــ سوره يونس، آنجا كه خدا مى گويد: "در دنيا و آخرت براى آنان بشارت است...".
وقتى عُقبه اين سخن را شنيد، اشك در چشمانش حلقه زد، او ديگر به اين فكر بود كه چه هنگام لحظه مرگ او فرا مى رسد تا پيامبر و على(عليه السلام) را ببيند.

* * *

وقتى اين ماجرا را خواندم مقدارى فكر كردم و فهميدم در اين روزگار، كسى كه براى ظهور دعا مى كند شيعه توست، او از فتنه ها نجات پيدا كرده است و به عهد و پيمان خود وفادار مانده است، پس در لحظه جان دادن آن بشارت بزرگ براى او خواهد بود، به راستى كه در لحظه جان دادن، هيچ چيز مانند ديدار پيامبر و على(عليهما السلام) مايه آرامش شيعه نيست...