چه بسيارند كسانى كه فريفته دنيا شدند و دنيا به آنان وفا نكرد. دنيا آنان را فريب داد و دل و هوش آنان را برد و آنان همه وجود خويش را صرف دنيا كردند و ناگهان، وقتى كه دلشان در عشق دنيا مى تپيد، دنيا به آنان پشت كرد و آنان را درمانده ساخت.
اين نتيجه عشق پوج به دنيا بود، عشق دنيا همانند دويدن به دنبال سراب است، كه وقتى به آن برسى فقط حسرت و خستگى و درماندگى برايت مى ماند.
همه عشق هاى دنيايى، پوچ مى باشند، كسى كه دنبال آن ها باشد، به دنبال سراب است. دل تو تشنه محبّت است، دل تو را خود من خلق كرده ام، اين دل محتاج عشق ورزيدن است، عشقى كه در حد پرستش باشد. اين حس عشق ورزيدن با آبى زلال، آرامش مى يابد، پس چرا به دنبال سراب هستى؟ تو بايد به چشمه اى گوارا برسى.
دل تو را چنين عاشق آفريده ام، اكنون در جستجوى من باش كه اگر مرا بيابى به آن سرچشمه رسيده اى، هر كس مرا دوست بدارد، من او را روز به روز بيشتر به سوى خود مى خوانم، رشته محبّت من هرگز گسسته نمى شود، فقط من سزوار پرستش هستم و شايسته عشق ورزيدن. من دوست داشتن تو را تا اوج كمال بالا مى برم و به نقطه برتر هستى مى رسانم. من هرگز از دوستان خود دور نمى شوم.
مهر مرا در قلب خود قرار بده، آن وقت است كه مرا نزديك تر از خودت مى يابى. من از خودت به تو نزديك تر هستم، راز دل تو را مى دانم، پس با من سخن بگو و هر چه از فراق به دل دارى، به زبان بياور! در خلوت شب ها به نماز بايست و در قنوت نماز با من نجوا كن.
قدرى فكر كن كه اين عشق چقدر پرمعناست و اين مهرورزى من به تو چقدر كريمانه است. من در اوج عظمت و بزرگى هستم و نيازى به هيچ كدام از مخلوقات خود ندارم، با اين همه مهرم را به دل تو كه ناچيز هستى انداخته ام، آنانى كه به دنبال عشق هاى پوچ دنيايى هستند، چه مى فهمند كه عشق حقيقى يعنى چه؟ چه مى فهمند كه شب ها، اشك ريختن تو چه شورى دارد؟ چه مى فهمند كه تلاش براى رضايت من چه لذتى دارد؟