آيا فكر كرده ايم كه همه مجاهدت ها و تلاش هاى فاطمه(عليها السلام) براى چه بود؟ او براى چه اين همه سختى و مصيبت ديد؟
فاطمه(عليها السلام) به ميدان آمد تا امام زمانش، غريب و مظلوم نباشد!
فاطمه به ميدان آمد تا حجّت خدا، بى يار و ياور نماند، اشك غريبانه امام زمان در نخلستان ها و خارج از شهر، جارى نشود!
امروز مولاى ما، آقاى ما، مهدىِ فاطمه در غيبت گرفتار است و مردم زمانه سرگرم دغدغه هاى اين دنياى مادى شده اند، هر كسى به فكر آرزوهاى دنيايى است و بسيارى فراموش كرده اند كه اصلاً امام زمانى دارند، آنان به روزگار غيبت امام زمان، عادت كرده اند و اگر كسى را ببينند اين درد را درك مى كند و از آن مى نالد با تعجّب به او مى نگرند، مردم نمى دانند كه همه گرفتارى آنان به خاطر اين است كه حجّت خدا را از ياد برده اند و دنبال ديگران رفته اند، چشمه آب زندگى را رها كرده اند و به سرابى دروغين دل خوش كرده اند.
فاطميّه چيزى جز فرياد اعتراض به ادامه غيبت امام زمان نيست، اعتراض به غفلت انسان ها! اعتراض به فراموشى حجّت خدا در جامعه!
اين فاطميّه است كه خواب را از چشم مردم مى ربايد و حقيقت را به آنان گوشزد مى كند تا برخيزند و ياد امام زمان خويش را زنده نگاه دارند و براى ظهورش، دعا كنند.
فاطمه(عليها السلام) دشمنانِ امام زمانش را بعد از هر نماز، نفرين مى كرد، هر كس پيرو اوست، بايد دشمنان امام زمانش را بشناسد و در حق آنان نفرين كند تا مبادا ناخواسته در دام آنان بيفتد، نمازى رنگ و بوى فاطمه(عليها السلام) را دارد كه در آن، دشمنان حق و حقيقت، نفرين بشوند.
فاطمه(عليها السلام) همانگونه كه به ما درس امام شناسى مى دهد، درس دشمن شناسى هم مى دهد.

* * *

اى مولاى خوب ما!
ما فهميده ايم كه بى قرار نبودن براى تو، بىوفايى به توست، دل تنگ نشدن براى تو، عهدشكنى است. دشمنان تو آرزو دارند ما براى تو بى قرار نشويم! وقتى شيعيان تو را فراموش كردند و به تو بىوفايى نمودند، غيبت تو اين قدر طولانى شد...
مولاى ما! بيا كه ما پيام فاطميّه را دريافته ايم، از شيوه مادرت فاطمه(عليها السلام)درس گرفته ايم و بر غربت تو گريه ها كرده ايم، ما از كسانى نيستيم كه به غيبت تو خشنودند، راه ما از آنان جداست، ما براى شنيدن صدايت بيقرار شده ايم و چشم به راه آمدنت هستيم.
سوگند ياد مى كنيم تا جان در تن داريم با صلابتى هر چه بيشتر، سرود مهر تو را سر مى دهيم، تا رمق در بدن داريم، محبّت تو را بر دل هاى مردمان، پيوند مى زنيم، تا نفس در سينه داريم، از آمدنت دم مى زنيم...
ما با دستانى در هم فشرده و گام هايى همراه شده، در راه تو قدم برمى داريم...

* * *

آقاى مهربانم! بر من سخت است كه ديگران را ببينم، امّا تو را نبينم!
جانم فداى تو كه در پشت پرده غيبت هستى ولى از ما دور نيستى! تو به ظاهر از ما دورى ولى از ما جدا نيستى!
انتظار تو، آرمان و جهت زندگى من است، اگر اين طور نباشم، جهت زندگى خود را گم مى كنم و از كمال خود دور مى شوم. كمال من در اين است كه هر چه بيشتر به ياد تو باشم و اين گونه رحمت خدا را به سوى خود جذب كنم.
بر من سخت است كه بر تو گريه كنم و ببينم مردم تو را از ياد برده اند! بر من سخت است ببينم كه تو گرفتار غيبت شده اى و دشمنانت جلوه نمايى مى كنند!
چه زمان به حضور مهربان تو مى رسيم و از ديدار تو سيراب مى شويم؟ چه زمانى فرا مى رسد كه ببينيم كه تو زمين را پر از عدل و داد نموده اى و دشمنانت را كيفر داده اى و كافران و بدخواهان را از بين برده اى؟ كى مى شود كه ببينيم تو ريشه ظلم و ستم را از بين برده اى و همه ستمكاران را هلاك كرده اى؟[121]

* * *

بار خدايا! من با امام خود تجديد پيمان مى كنم، تلاش مى كنم تا هرگز از اين پيمان خود دست برندارم و آن را فراموش نكنم.
اى خداى مهربان! از تو مى خواهم تا مرا از ياران باوفاى امام زمان قرار بدهى. من دوست دارم از كسانى باشم كه جانشان را فداى او مى كنند و در ركاب او به فيض شهادت مى رسند.
بار خدايا! اين زمين مرده را با ظهور امام زمان(عليه السلام) زنده كن! ظهور او را نزديك گردان و به اين روزگار سياهى ها و ظلم ها، پايان ببخش!
اگر مرگ من قبل از ظهور آقايم فرا رسيد از تو مى خواهم كه در روزگار ظهور، بار ديگر مرا زنده كنى تا به آرزوى خود برسم و مولاى خود را يارى كنم و جانم را فدايش نمايم! به اميد آن روز...[122]
پايان