نمى دانم نام مرا شنيده ايد يا نه؟
نام من، "اسحاق بن عمّار" است و يكى از ياران امام صادق(عليه السلام)مى باشم.
در شهر كوفه زندگى مى كردم و مردم مرا به عنوان يكى از ثروتمندان شيعه مى شناختند. براى همين، افراد فقير (كه معمولا شيعه بودند) به منزل من مى آمدند و من هم به آنها كمك مى كردم.
كم كم مراجعات مردم به خانه من زياد شد و منزل من حسابى شلوغ گرديد.
رفت و آمد مردم به خانه من، براى حكومت وقت، خوشايند نبود زيرا هر گونه فعّاليت شيعيان، تحت كنترل بود و از رفت و آمد زياد به خانه شيعيان سرشناس، وحشت داشتند.
براى همين بود كه من در خانه خود را بستم و ديگر كسى را به خانه ام راه ندادم.
اين جريان گذشت تا موقع حج فرارسيد و من براى انجام مراسم باشكوه حج، به سوى سرزمين حجاز حركت كردم.
چون به مدينه رسيدم، تصميم گرفتم به ديدار امام صادق(عليه السلام) شرفياب شوم.
براى همين به سوى خانه آن حضرت حركت كرده و وارد خانه شدم و خدمت امام(عليه السلام) سلام كردم.
امام صادق(عليه السلام) سلام مرا با سردى جواب دادند، مثل اينكه از من ناراحت بودند.
من از رفتار امام خويش متعجّب شدم و به آن حضرت عرضه داشتم: اى آقاى من، چه چيز باعث شده است كه شما از من ناراحت باشيد؟
امام صادق(عليه السلام) در پاسخ من فرمود: چرا در خانه خود را به روى شيعيان من بستى و آنها را به خانه ات راه ندادى؟
من عرضه داشتم: فدايت شوم، من از مشهور شدن، هراس داشتم و مى ترسيدم كه گرفتار مأموران حكومتى شوم.
امام فرمودند: اى اسحاق، تا آنجا كه مى توانى به دوستان و شيعيان من نيكى نما! هرگاه مؤمنى به برادر مؤمن خود نيكى كند و او را يارى نمايد، با اين كار خود، قلب شيطان را پر از غم و اندوه مى كند.[24]
به هر حال امام صادق(عليه السلام) آن قدر در عظمت و مقام مؤمن براى من سخن گفت كه من از كرده خود پشيمان شدم.
من تصميم گرفتم وقتى به كوفه بازگشتم در خانه خود را به روى همه شيعيان باز بگذارم.