آيا مى دانيد هيچ پيوند عميقى بين ما انسان ها به وجود نمى آيد مگر اينكه با لبخند و شادمانى همراه باشد؟
به راستى در جهانى كه انسان ها تلاش مى كنند روى منفى ها و كمبودها تمركز كنند، لبخند زدن نياز به شجاعت دارد.
آيا شما مى دانيد كه لبخند نيرومندترين قدرت براى ايجاد خلاقيّت و معنويّت است؟
چرا ما اين گونه تربيت شده ايم كه معنويت را با غم و ناراحت بودن، همراه مى دانيم در حالى كه همين لبخند مى تواند درهاى آسمانى معنويّت را به روى ما بگشايد !
اگر شما بخواهيد در زندگى شاد باشيد بايد ذهنتان را به سوى دارايى ها و نعمتهايى كه خدا به شما داده است متمركز كنيد.
در اين صورت است كه دنيا در چشم شما زيبا جلوه مى كند چون ذهن خود را به سوى زيبايى ها و نعمتهايى كه خدا به شما داده است متمركز كرده ايد.
در طول تاريخ، بزرگان بشريت، همواره بر ضرورت شادمانى تأكيد كرده اند براى مثال "سوفوكلس" 451 سال پيش از ميلاد، به شاگردانش گفت:
انسانى كه شادمانى از وجودش رخت بر بسته است، ديگر زندگى نمى كند، بلكه او را بايد مرده پنداشت.[34]
اكنون ديگر شما مى دانيد كه يكى از بهترين راهها براى شادمان نمودن خود و ديگران، لبخند زدن مى باشد.
شادمانى بهترين وضعيت مطلوب ذهنى ما مى باشد و به اين دليل مى تواند ما را در كسب راه حل هاى خلّاقانه يارى بخشد.
هنگامى كه احساس شادمانى و رضايت مندى مى كنيم و زمانى كه شاد هستيم، آغوشمان به روى زندگى گشوده است و آنگاه است كه همه چيز را زيبا مى بينيم و بهتر از عهده مشكلات روزانه خود بر مى آييم.
آرى، هيچ راهى مطمئن تر از لبخندى كه از صميم دل باشد براى دوستى ميان ما انسان ها وجود ندارد.
حتماً ديده ايد كه چگونه يك لبخند توانسته است رابطه اى را كه تا لحظاتى پيش پر از تنش و اضطراب بوده است، به پيوندى گرم و صميمى تبديل كند.
لبخندى كه بر لبهاى شما مى نشيند هم خودتان را غرق شادى مى كند و هم ديگران را از محبّت و صميميّت، سيراب مى سازد و به اين وسيله شما براى شادمانى جامعه خود، گامى بزرگ برداشته ايد.
همين لبخند شما مى تواند يخ هاى بى تفاوتى را در جامعه آب كند و شور محبّت را در دلهاى همگان، زنده نمايد.
نكته قابل توجّه ديگر اينكه ما انسان ها همواره آماده ايم كه با بروز كوچكترين حادثه ناخوشايند به استقبال احساسات منفى مثل خشم، تنفر، كينه و افسردگى برويم و به زمين و زمان بد بگوييم.
هنگامى كه چراغ راهنمايى، كمى ديرتر سبز مى شود، وقتى كه پشت ترافيك گير مى افتيم، زمانى كه هوا آن طور كه دلمان مى خواهد نيست; عصبانى و ناراحت مى شويم و در دام افكار و احساسات منفى گرفتار مى آييم.
جالب اين است كه همه ما مى دانيم اين افكار و احساسات منفى، نمى توانند مشكلات ما را بر طرف سازند بلكه به مشكلات ما مى افزايند.
هنگامى كه شما لبخند مى زنيد در واقع با اين كار رضايت خاطر، آرامش باطن و اعتماد به نفس خويش را نشان مى دهيد.
همه روان شناسان لبخند را به عنوان نماد آرامش و اعتماد به نفس مى شناسند.
كسى كه در زندگى همواره لبخند به لب دارد به خاطر اين است كه او به گونه اى ديگر به دنيا نگاه مى كند، او دنيا را به چشم مثبت انديشى مى بيند و براى همين همواره شاد مى باشد.
ما بايد تلاش كنيم كه همواره نيمه پر زندگى را ببينيم و چون در كنار پنجره زندگى مى ايستيم، زيبايى هايش را ببينيم و لذت ببريم.
بايد در زندگى به نعمت هايى كه خدا به ما داده است تمركز كنيم نه اينكه همواره به نداشته ها فكر كنيم.
اين گونه ما مى توانيم شكر واقعى نعمتهاى خدا را كنيم و معلوم است كه شكر نعمت، نعمتت افزون كند.
نگرانى و افسردگى بيشتر مردم به خاطر فرداى نامعلوم است، اما چرا ما شادى امروز را فداى آينده اى نا معلوم مى كنيم؟
زندگى كردنى كه در آن فقط به فرداى بهتر و بهتر بينديشيم، فريبى بيش نيست، كسى كه اين گونه زندگى مى كند، شادمانى امروز خود را از دست مى دهد.
زندگى يك فرصت است و اگر مى خواهيد خوشبخت باشيد سعى كنيد از اين فرصت لذت ببريد نه اينكه در انتظار فردا بمانيد كه چون به فردا رسيديد خوشبختى را در آغوش بگيريد.
زندگى مقصد نيست، زندگى يك سفر است و آنانى كه اين را مى دانند هر لحظه اين سفر را با لبخند خويش زيبا و زيباتر مى كنند.