حضرت داوود(عليه السلام) يكى از پيامبران بزرگ مى باشد كه در قرآن مجيد هم به بعضى از حكايت هاى زندگى او اشاره شده است.
حالا من مى خواهم يكى از حكايتهاى اين پيامبر را برايتان نقل كنم، آيا موافقيد؟
حضرت داوود(عليه السلام)، مشغول عبادت بود كه ناگهان صدايى به گوشش رسيد، اين صدا براى او بسيار آشنا بود.
آرى، اين صداى وحى بود، خداوند داشت با او سخن مى گفت.
آيا مى دانيد خداوند مى خواهد در مورد چه موضوعى با پيامبر خود سخن بگويد؟
اى داوود !
مى خواهم عملى را به تو ياد بدهم كه اگر بندگان من آن را انجام دهند، آنها را وارد بهشت مى كنم.
حتماً با خود مى گوييد: چه كارى تا اين اندازه باعث خوشحالى و رضايت خداوند مى شود؟
شايد آن كار، يكى از عبادت هايى است كه خداوند بر ما واجب كرده است؟
حضرت داوود(عليه السلام) رو به خداى متعال كرد و عرضه داشت:
بار خدايا، آن عمل نيكو چيست؟
و جوابى كه آمد اين بود:
آن عمل اين است كه باعث شادمانى مؤمنى بشوى و قلب او را شاد سازى.
آرى، شاد كردن دل مؤمن، همان كارى است كه خداوند بهشت را در مقابل آن كار مى دهد.[8]
پس هنگامى كه با مؤمنى روبرو شديد با لبخند خود او را شاد كنيد.