پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) همواره لبخند به لب داشت و همه ياران آن حضرت هرگاه با آن حضرت روبرو مى شدند مجذوب تبسّم زيبايى مى شدند كه به چهره پيامبر نقش بسته بود.
وقتى آن حضرت مى خواستند سخن و مطلبى را براى مردم بگويند لبخند مى زدند و هيچ گاه ديده نشد كه پيامبر لب به سخن بگشايند و لبخند به لب نداشته باشند.
اين يك درس بسيار بزرگ براى همه ما مى باشد كه اگر مى خواهيم ديگران را راهنمايى كنيم بايد مانند رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)كلام خود را با روى باز و لبخند همراه كنيم.[20]
در تاريخ، مواردى از تبسّم آن پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) به صورت ويژه، نقل شده است كه من در اينجا به بيان چهار تبّسم آن حضرت مى پردازم:

تبسّم اول:
ياران پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) گرد آن حضرت نشسته بودند و از سخنان ايشان كمال استفاده را مى بردند.
در اين ميان، لحظاتى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) به فكر فرو رفته و بعد از آن تبسّمى كردند.
يكى از ياران آن حضرت، اين سؤال را مطرح نمود:
اى رسول خدا، چه شده است كه شما اين گونه تبسّم كرديد؟
حضرت در پاسخ فرمود:
تعجب مى كنم از مؤمنى كه به بيمارى و بلا گرفتار شده است و به خاطر گرفتار شدن به آن بلا بى تابى مى كند.
اگر مؤمن مى دانست كه خداوند در مقابل اين گرفتارى و بلا، روز قيامت چقدر ثواب به او مى دهد، هر آينه مؤمن آرزو مى كرد كه تا آخر عمر به گرفتارى، مبتلا باشد.[21]
رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) مى خواهد در اين كلام خود به ما ياد بدهد كه لازم نيست تا همه چيز ما جور باشد و در زندگى هيچ مشكلى نداشته باشيم و آن وقت بتوانيم شاد زندگى كنيم، نه، بلكه مى توانيم در اوج بيمارى و گرفتارى و مشكلات نيز شاد باشيم.
مگر ما خداوند را عادل و حكيم نمى دانيم. اين بلاها و گرفتارى هايى كه براى ما پيش مى آيد همه از روى حكمت و مصلحتى است; البته به شرط اينكه خود ما باعث و مسبب آن نباشيم.
براى مثال اگر ما همه تلاش خود را براى سلامتى نموديم اما باز هم به بيمارى گرفتار شديم، دو راه پيش روى خود داريم: اوّل اينكه غم و غصه به دل راه دهيم و با بى تابى كردن، زندگى را برخود و اطرافيان خود تلخ كنيم; راه دوم اينكه زاويه ديد خود را عوض كنيم و باور كنيم كه اين بيمارى ما از روى حكمت و مصلحتى است و به خير و صلاح ما مى باشد در اين هنگام است كه قلب خود را به سوى شادى باز كرده و لبخندى زيبا بر لبهاى خود مى نشانيم.
آرى، ما بايد چشمهايمان را بشوييم و گونه ديگر به زندگى خود نگاه كنيم و با آن نگاه تازه است كه هر كس ما را ببيند گل لبخند در چهره ما خواهد يافت.