آيا تا به حال به اين فكر كرده اى كه دعا براى ظهور، نياز به برنامه دارد؟ من تا اينجاى كتاب به "شِكوه به خدا"، "درخواست از خدا براى انتقام گرفتن از دشمنان" و "دعاى دسته جمعى"، اشاره كردم، اكنون مى خواهم درباره اين جمله بيشتر سخن بگويم: "اِرْحَمْ اِستِكانَتَنا". "خدايا! به بيچارگى ما رحم كن!".
اين جمله در پايان دعاى عهد آمده است، "اِستكانَة" به معناى "آشكار ساختن بيچارگى" است، وقتى كسى گرفتار بلاها و سختى ها شده است وقتى به درگاه خدا رو مى كند، خدا دوست دارد تا او بيچارگى خود را آشكار كند و نشان بدهد، در ماجراى قوم يونس(عليه السلام) خوانديم كه آنها خاكستر بر سر ريختند و بعضى از آنها هم ريسمان به گردن آويختند، آنها اين گونه بيچارگى خود را نشان دادند.
نمى دانم اين حكايت را شنيده اى كه خدا به حضرت موسى(عليه السلام) فرمود: اى موسى! آيا مى دانى كه چرا من تو را به پيامبرى انتخاب كردم و تو را براى هم صحبتىِ خود انتخاب نمودم؟ موسى در جواب گفت: نه. خدا فرمود: اى موسى! ديدم كه تو در مقابل عظمت من به سجده مى روى و صورت خود را بر خاك مى نهى، پس تو را از همه مردم دنيا متواضع تر يافتم و براى همين تو را به پيامبرى انتخاب نمودم.
در اين هنگام موسى(عليه السلام)بار ديگر به سجده رفت و صورت خود را بر خاك قرار داد. خطاب رسيد: اى موسى! سر خود را بالا بگير، و اين خاك ها كه بر صورت دارى را بر بدن خود بمال كه من اين خاك را شفاى درد جسم و جان تو قرار داده ام.
آرى، خدا دوست دارد بنده اش بر روى خاك سجده كند و صورت او خاك آلوده شود، اين حالت همان وقتى است كه بنده به خدا خيلى نزديك است، در اين حالت بايد براى ظهور دعا كرد، صورت خاك آلود، مدال افتخارى براى بنده است، اين نهايت تضرّع به درگاه خداست.

* * *

در اينجا مى خواهم دستور امام صادق(عليه السلام) را بازگو كنم، دستور آن حضرت اين است: به جايى برو كه فقط زمين باشد و خاك! آن گاه آستين خود را بالا بزن و به سجده برو! سجده اى بر روى خاك تا آنجا كه بازو و زانوى تو هم خاك آلود شود.
آرى، بگذار خاك بر صورت و اعضاى بدن تو بنشيند و در آن حالت خدا را صدا بزن. اين كار رحمت خدا را به سوى تو مى كشاند و تو در سجده به اين فكر مى كنى كه سرانجام مرگ فرامى رسد و همين بدن تو ميان خاك قرار مى گيرد، اينجاست كه جلوه هاى پرفريب دنيا رنگ مى بازد، آن وقت است كه ديگر دعاى تو، خالص مى شود، تو براى مولاى خود دعا مى كنى، از خدا مى خواهى او را از گرفتارى ها نجات بدهد، تو به دنبالِ دنياى پست و بى ارزش نيستى، فقط به خاطر مولايت دعا مى كنى و مى خواهى غم از دل او زدوده شود...
اگر نمى توانى به بيابان بروى، پس مقدارى خاك تميز تهيه كن و آن را در دستمالى قرار بده، در فرصت هاى مناسب آن دستمال را پهن كن و بر آن خاك ها سجده كن. (براى اين كه خاك را ضدعفونى كنى مى توانى آن خاك را حرارت بدهى، وقتى خاك حرارت زياد مى بيند ديگر مى توانى از آن در خانه براى سجده استفاده كنى).

* * *

اگر مى خواهيم براى ظهور دعا كنيم بايد بيچارگى خود را به درگاه خدا نشان بدهيم و آن بيچارگى را آشكار كنيم، بايد بر روى خاك سجده كنيم تا سر و صورت ما خاك آلود شود، گردن خود را در مقابل خدا، كج كنيم، دست خود را مانند كسانى كه بيچاره شده اند پشت سر هم تكان دهيم و التماس كنيم و بگوييم: "اِرْحَمْ اِستِكانَتَنا". "خدايا! به بيچارگى ما رحم كن!". در آن هنگام است كه است كه خدا به ما نظر مهربانى مى كند.

* * *

به چهره تو نگاه مى كنم، مى بينم مطالبى را كه تا اينجا گفته ام با دقّت پيگيرى مى كنى، اكنون سؤالى از تو مى پرسم: قبلاً گفتم كه بايد از خدا بخواهيم غضب كند و انتقام بگيرد، الان مى گويم كه بايد از خدا بخواهيم به ما مهربانى كند. چگونه مى شود بين غضب خدا و مهربانى خدا جمع كرد؟ بالاخره آيا خدا بايد غضب كند يا اين كه مهربانى كند؟
تو لبخندى مى زنى و پاسخ مرا اين گونه مى دهى (پاسخ تو نشانه آن است كه چقدر با دقّت مطالب كتاب را مى خوانى). وقتى مى گوييم: "ياربِّ اِغضَبْ: خدايا! غضب كن"، منظورمان اين است كه خدا بر دشمنانِ امام زمان غضب كند و آنان را نابود نمايد، روشن است كه اين خشمِ خدا براى دشمنان، عذابى دردناك است ولى براى دوستان مهدى(عليه السلام)چيزى جز رحمت نيست! غضب كردن خدا به دشمنان باعث مى شود موانع ظهور برطرف شود و ظهور فرا برسد و اين همان رحمت خدا براى مؤمنان است. مؤمنان در سختى و بيچارگى هستند، آنان گرفتار بلاها و سختى ها شده اند، ما به خدا مى گوييم: خدا به بيچارگى ما رحم كن، خدايا! مهربانى خودت را براى ما بفرست، روشن است كه ظهور مهدى(عليه السلام)، جلوه مهربانى خداست. مهدى(عليه السلام)مى آيد و در سرتاسر جهان عدالت را برپا مى كند، عدالت او، مهربانى خداست، او مى آيد و دشمنان را به سزاى اعمالشان مى رساند، ظهور او براى دشمنان حق و حقيقت، جلوه غضب خداست ولى همين ظهور براى مؤمنان، جلوه رحمت خداست.